Słów uznanie

Czasu płynność, ta nieuchwytność.
Chytrość słów, pragnień zwinność.
Mieć nadzieję wciąż powtarzam.
Walczyć z bólem, gdzie ja zmierzam?

Utarte drogi, szlaki urwane.
Przewodniczące pióro gdzieś schowane.
To nie pióropuszu wielka zmysłowość.
Czyżby anielska wiara, sercowa nowość?

Nie, to nie te myśli ułaskawiające.
To nie jest już walka ani łzy kojące.
Sprawność umysłu dotknięta otchłanią.
Czyny diabelskie, a czy życie me zmienią?

Ucieczka daleka, łańcuchy na nogach.
Wijące się węże na moich kolanach.
Bieg zarwany w butach płonących.
Gdzie jest smutek ludzi głęboko palących?

Już płatki więdnące swą biel zatracające.
Czerwienią, złością i krwią zachwycające.
Jak mam żyć jak zachować spojrzenie kochające?

Powiedz mi, proszę Cię chcę być dobra.
Chcę nauczyć się, być jak walcząca kobra.
Stabilności, równowagi, dobrych słów uznanie.
Czy kiedykolwiek stanę i powiem : już nie ranię?

autor

Domiś

Napisany: 2008-07-13 Dodano: 2008-07-14 21:29:26

Ten wiersz przeczytano 633 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie