Słowo

Słowa, jak wodospady co dzień od bladego świtu, a kończywszy na ostatnich półmrokach mijającej nocy, spadają kaskadami na płaskie akweny papierowych jezior.
Przez chwilę marszczą ich idealną harmonię, by po zapisaniu ostatniej litery stać się również niepokojąco płaskimi.
Tam też w spokoju, przepełnione złudną nadzieją czekają z wytęsknieniem na jakieś zabłąkane przyjazne spojrzenie.
Dopiero wszak wyobraźnia czytelnika, posiłkując się bystrością wzroku, potrafi z nich wybudować wspaniałe zamki, gdzie popełnia się okrutne morderstwa, lub kocha jak dotąd nikt na świecie.
Słowo tworzy nową rzeczywistość, a nawet zaczyna żyć swoim wyimaginowanym życiem.
Maluje piękne i harmonijne obrazy, oraz upojnie gra niczym pianista spoglądający ukradkiem na linijki partytury.
Jednak nie zawsze.
Wystarczy, że jedno z krnąbrnych słów przewrotnie się zagubi, lub zwyczajnie schowa tworząc okropną wyrwę, czyli głęboki przerębel na szklistej, skutej lodem tafli jeziora.
Wzrok niczym łyżwiarz uzbrojony w super ostry sprzęt, mknie po tej ślizgawce dopóki nie wpadnie w tą podłą dziurę.
Gdy jest jedna odczuwa to jako niesmaczny przypadek.
Dwie to już spora niedogodność, ale większa ich liczba sprawia, że przygoda jazdy staje się nieznośnym przeżyciem.
Często poszukuję tych zbiegów uparcie wertując strony słowników.
Najczęściej wyciągam je podstępnie ukryte w krzaczorach dawno nieużywanych zwrotów.
Nie zawsze jednak.
Czasami gdy są wyjątkowo przebiegłe i pomimo wysiłków nie zamierzają się odnaleźć przez co strofa traci rytm, lub gubi średniówkę zastanawiam się czy napewno to słowo zostało już wymyślone?
A może odnalazł je ktoś kto jedynie wprawnie posługuje się jakimś egzotycznym językiem?
Bo przecież niewątpliwie musi gdzieś istnieć, by tak pięknie zapowiadająca się zwrotka, niczym kwiecisty ogród po nagłym ataku złośliwego kreta nie musiał być na nowo przekopana.
Istnieje też możliwość, by samemu go wymyślić?
Jak znajdę trochę wolnego czasu i weny, to pewnie kiedyś się odważę.
Dziś jednak gorliwie wertuje i szukam by dobrać najbardziej połyskujące słowa, które nadziane na nić konwencji finalnie mają stworzyć piękny naszyjnik.
Mam jednak świadomość, że nie będzie on się podobał wszystkim, ale z gustami, tak jak ze złośliwą kobietą jeszcze nikt nie wygrał.



ANIA



Ania ma w oku iskierkę drania,
lecz to materiał do zakochania.
Tańczy zmysłowo zgrabna jak łania,
lecz ja mam u niej złe notowania.

Mówi że biorę sól bez pytania
i że ma coraz słabsze doznania,
a ma facjata, trochę barania
facetów pięknych rząd jej przesłania.

Nie cierpi także mego chrapania,
za co wciąż słyszę od niej gderania.
Choć immunitet mnie wciąż osłania,
ona mi wali co dzień kazania.

Niezbyt jest dumna z mego pisania.
Mówi że ludzi to otumania.
A komentować wręcz mi zabrania,
gdyż moja szczerość się w nich odsłania.

Już sam gotuję i robię prania.
Lubię się gapić jak dzielna Frania
wodę kreci bez opamiętania,
a potem korbką się zaiwania.

Lecz gdy zapędzi mnie do sprzątania,
to w mig przeniosę się do Poznania,
gdzie znajdę prawo do swego zdania,
które mi daje słodziutka Hania.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2023-01-10 Dodano: 2023-01-10 09:42:26

Ten wiersz przeczytano 961 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie