Śmierć anorektyczki ...

Ona tam stoi i oczom nie wierzy,
Swoją chudą reką, centymetry mierzy.

I mówi do siebie: ty gruba krowo !!!
I wcale nie wie, że to jest chorobą.

Ciągle wyrzuca otyłość sobie,
Nawet nie pomysli, że obudzi sie w
grobie.

21 lat już, sobie liczy
A waży 35kg, biedna sie przeliczy.

Wciąż mówi sobie jeszcze troszeczkę,
Chce schudnąć przynajmniej, jeszcze piateczkę.

Słyszy pukanie, lecz nie otwiera.
- Za gruba jestem, jasna cholera.

I nagle ciemnośc - mrok ją ogarnia,
Wchodzi męzczyzna, włosy odgarnia ...

Kilka lat pózniej, ten sam mężczyzna,
Wraca do miasta, gdzie ziemia żyzna.

Idzie na cmientarz, siada i klęka,
W jego serduszku jakaś nitka pęka.

Patrzy dookoła, sobie wspomina,
Te chwile wspólne obok komina.

Przez tę chorobę nie pamiętała,
Że kiedyś się...z nim umawiała.

A on tak siedzi, patrzy na zdjecie,
Łza płynie wolno, w sercu ma cięcie.

I patrzy na zdjęcie, a na nim ... tyczka,
Bo jego ukochana, to była anorektyczka ...

autor

asiaaa

Dodano: 2005-04-22 18:18:13

Ten wiersz przeczytano 2734 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie