Smutek …

Nawiedza mnie zawsze gdy jeszcze śpię,
Walczy ze mną jak dobro ze złem,
Jednak w tej walce To On zawsze wychodzi zwycięsko,
Jestem mężczyzną ale to On ma większą siłę i męstwo,
Przychodzi niewiadomo skąd i pozostawia w mej głowie tysiące myśli,
Piękne sny zamienia w smutne obrazy i koszmar który mi się przyśni,
Przybiera wygląd różnych postaci jest jak fatamorgana,
Raz ją widzę a raz ciemnością sam siebie przesłania,
Raz Ma wygląd cudownej piękności wtedy me oczy napajają się pięknem,
A raz koszmarna wizja śmierci ukazuje się mym oczom i łapie mnie za rękę,
Wtedy wszystkie myśli smutkiem się zarażają,
Wtedy piękne wspomnienia i cudowne chwile już znaczenia nie mają,
Po prostu odbiera mi wszystko zostawia mój umysł nagi bez piękna i szczęścia,
Wszystko jest czarne i koszmarne, jest jak wielki mór nie do przejścia,
I potem odchodzi nawet nie obróci się nie spojrzy w me oczy,
Nie zobaczy jak mój świat się zmienia jego wizyta nadaje mu śmiertelny sen proroczy,
A Jego oczy Jak studnia bez dna,
Gdzie widać tylko ciemność i śmierć nie ma miejsca na odrobinę piękna,
I myślę że to już koniec że go nie zobaczę,
Jednak gdy zasypiam znów go widzę a me serce z bólu płacze…

... teraz niema już dla Kogo dedykować ...

autor

Adamek1987

Napisany: 2007-12-03 Dodano: 2007-12-07 19:36:56

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie