Smutek II

Na duszy ciężko i mętnie,
Czasami oddech rzednie.
Myślami jestem Bóg wie gdzie,
Życie wciąż przytłacza mnie.
Czarne chmury nad głową wiszą,
Choć daje radę-łzy mnie kołyszą.
Kiedy dusza cierpi okrutnie,
To w oczach i w sercu-smutnie.
Jak pędzący pociąg widmo,
Ból przeszywa mnie-aż przykro...
Cisza ogłusza mnie i osłabia,
Moja dusza,dla serca,o litość błaga.
Już nie pamiętam co to radość,
Za dużo goryczy-męcząca bezradność.
Jeśli w człowieku większość stanowi woda,
To ja już jestem jej mętnością-czarna mada.
Pocisz mnie życie bo uschnę,
Pokrzep mnie uśmiechem,bo z żalu umrę...
Słońce i lato dodaje skrzydeł duszy,
Może znajdzie się takie,które mnie wzruszy...
Bardzo bym chciała być szczęśliwa,
Lecz obecna rzeczywistość jest obrzydliwa.
Gardzi mną i wciąga na samo dno,
Ratuj życie,zamień na kolorowe-dotychczasowe bagno.

autor

spandrx

Napisany: 2009-03-27 Dodano: 2009-03-28 10:10:12

Ten wiersz przeczytano 808 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie