Smutek po Numenorze

Dla wszystkich tęskniących za ojczyzną...

Morze, groźne i nieskończone,
Poruszane rytmicznie zachodnim wiatrem,
Stare, samotne, doświadczone.
A na nim statek i nic poza tym.

Słońce chyli się ku zachodowi,
czerwieniąc niebo i spienione fale.
Na statku półelf nadający kierunek okrętowi
i zastęp Numenorejczyków ocalałych.

Twarze ich smutne opłakują tamtych,
Pysznych, zadufanych i szalonych
głupców pragnących nieśmiertelności,
nie dla nich życia w wieczności.

Valinor kiedyś bliski tak,
teraz odległy, ukryty na wieki.
Dla śmiertelnych do niego drogi brak.
Szlak Elfom tylko dostępny, choć daleki.

Od wschodu zaczął się wyłaniać ląd,
Nieznany i dziwnie obcy krajobraz, i ten morski prąd...
Okręt przybił do brzegu Śródziemia.
Ostatni raz spojrzeli w stronę domu, którego już nie ma...

autor

NeMo forever

Napisany: 2005-08-26 Dodano: 2005-08-26 21:07:51

Ten wiersz przeczytano 581 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie