Śnieg

Ten śnieg, co mi na skroniach osiada pomału
Nie chce stopnieć pomimo sierpniowych upałów.
Wciąż go więcej. Nie tylko twarz moją odmienia:
Zasypuje mą pamięć - ludzi i zdarzenia,
Choć czasem niespodzianie odsłania w człowieku
Zblakły napis "Rosebaby" na sankach sprzed wieku*.
Cóż... Miałem barwne życie, byłem podziwiany.
Dziś to wszystko zginęło śniegiem zasypane.
Prócz przedszkolnych piosenek, cóż zostało z tego?
Może duma, żem spłodził syna udanego.
Przyznaję - głupia duma, bowiem płodzić dzieci
Umie nawet największy matoł na tym świecie,
A ja z siebie naprawdę niewiele mu dałem.
Sam dziś nie wiem, co tak go dobrze wychowało.
Śnieg pada na emocje, na pracę, na miłość...
Widzę białe płaszczyzny, gdzie przedtem coś było.
Coś ważnego zakryły mi białe tumany.
Co? - Nie wiem. Nie pamiętam.
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ Czas lepić bałwany.

* Obywatel Kane

autor

jastrz

Napisany: 2022-08-06 Dodano: 2022-08-06 10:05:42

Ten wiersz przeczytano 1262 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie