***Spacer w czasie burzy***

Warkocze błyskawic po niebie się snują
Cichy szelest słychać- to pieśń starych drzew
Drżące szepty liści rychłą burzę zwiastują
Świst i szum wiatru żałosny niosą śpiew

Już strugi deszczu lecą jak wylane łzy
Powietrze zimne niczym oddech mroku
On i Ona… Spacerując pośród wspomnień mgły
Na próżno próbują dotrzymać sobie kroku

Ona- jak zwykle ze spuszczoną głową
On- wpatrzony niewidzącym wzrokiem w dal
Chcieliby dać wreszcie upust słowom
Choć wiedzą, że zranią one niczym stal

Chcą powiedzieć o miłości będącej złudnym marzeniem
Snem, z którego się dawno obudzili
Ale nie mówią nic, męczą się z własnym cierpieniem
Myślą o tym, jak bardzo się zmienili

Będąc razem żyją w niekończącej się udręce
Lecz nadal w duszy wiedzą, że żyć bez siebie nie mogą
Chcieliby znowu wziąć się jak kiedyś za ręce
Ale nie dane im jest dłużej kroczyć tej miłości drogą


Zwalniają kroku, a w końcu przystają
I tak stoją moknąc pośród kałuży
Wiedzą, że już na zawsze ze sobą się rozstają
I że to ich ostatni spacer… w czasie burzy…

PZDR dla tych, którzy lubią burzę i patrzenie na padający deszcz...

autor

Awiw

Dodano: 2005-06-26 13:07:45

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie