Społeczne zadanie

Jak trudno powiedzieć kocham osobie nieśmiałej
jak trudno przyznać się do złego
ja trudno żyć ze świadomością
"Twoi najbliżsi sercu i ogniska domowego
ludzie są tyranami twego życia"
jak trudno rozstać się ze swą miłością
jak trudno opuścić najlepszego przyjaciela
jak trudno żyć gdy pryskają dziecięce marzenia
jak trudno patrzeć na ten świat pełen wad
jak trudno znaleźć zaletę choć jedna w tym świecie
jak trudno być osobą szczerą i bezstronną
jak trudno patrzeć na patologię
Jak MI TRUDNO patrzeć na to
kim jest ta która mnie urodziła
jak mi trudno żyć ze świadomością o tym
kim są i jacy są moi życiodawcy
jak mi źle gdy słyszę krzyk
a bezwładne dłonie pragną uciszyć go
jak mi źle wiedząc o tym co jest za mną
jak zapomnieć mam o przeszłości złej

Stróżem i Patronem mym DUSZEK
życie zawdzięczam mu
tyś DUSZKU nie tyran i nie mój ojciec
tyś DUSZKU brat mój i strażnik duszy
pilnuj dalej bym nie przeżyła dawnych katuszy

Panie Serca Mego coś ogarnął mój życiowy trud
co podzielasz mój los
wzmocnij siłę o dalsze walki kos
Tobą Panie oddychać chcę
i zaspokajać życia głód
chcę spijać z twych ust wolność
być zawsze z WAMI już

jak trudno to powiedzieć odchodzę w zapomnienie
jak trudno to powiedzieć nienawidzę swej matki
która swą idiotycznością i pozostałością ludzkiego charakteru
obrzydza mi życie
jak to trudno powiedzieć MATKO- mamo?!
pod koniec mego dzieciństwa zepsułaś mnie!!
lecz ja nie dałam się
jak trudno to powiedzieć OJCZE - tato..
tyś jest tym co mnie wspierał lecz..
tyś też świętym nie jest!!

jak trudno to powiedzieć jestem więc żyję widzę i czuję
z własnej rodziny uciec pragnę
jak trudno opuścić swój dach nad głową
jak trudno opuścić DOM w pełnym znaczeniu
Jak długo jeszcze będę szukać miejsca na tej ziemi
gdzie ogród wiosną się zieleni, gdzie śpiewają drzewa
gdzie patologi nie ma, gdzie krzyku nie słychać
gdzie człowiek wraca z chęcią wielką i tęsknotą
Jak długo będę szlajać się nocami
szukając miejsca pod obcymi dachami ?!
ten świat mnie zjada, ten świat mnie przeraża
pragnę krzyknąć DOŚĆ!!
lecz ludzie i tak zrobią mi na złość

tym którzy wierzą, iż nasi najbliżsi patrzący na nas z nieboskłonów są naszymi stróżami

autor

PUMA

Napisany: 2009-06-19 Dodano: 2009-06-20 02:23:11

Ten wiersz przeczytano 722 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie