Spotkałem młodzieńca

Widziałem go pośród tłumu gdy w śród niego szedł
Utrudzony spoglądałem ze wzgórza- on dostrzegł mnie
Starcze o siwych włosach, oczy wszechświata
Jestem małej wiary ? do rodzinnych stron wracam

Szedłeś w śród tłumu jak niewolnik sobą zmęczony
Na ustach miałeś uśmiech zniewolony
Naucz mnie przebaczać, starcze wiekiem zgarbiony
Naucz mnie na powrót kochać, zostałem zhańbiony

Co ciebie przygnało do mnie tu odpoczywającego
Szukasz we mnie rad, duszy i serca potrzebującego
Co w tobie młodzieńcze, żeś czynem zgarbiony
Zaistniało w tobie coś, że pragniesz pokory

Rzeknij bym tobie rady i pomocy słowem udzielił
Wskażę tobie to co mam w radosnej nadziei
Zbłądziłeś, wstydem okryłeś niewiastę za młodu
Wracasz w miejsce , gdzie dokonałeś mordu

Inną ponoszę sromotę gniewu w sobie
Uciekłem, zostawiłem, przed laty ją z
małym przy chrystusowym grobie
Wydoroślałem, cóż dzisiaj pocznę sobie

Bądź prosty, idź i pokorą wymazuj winę i swój czyn
Będąc w jej domu, bądź szczery, pokutą skromny
Znajdziesz ją, przy niej będzie stał twój syn
Znajdziesz w sobie ta siłę, pytam jego bólem zgarbiony

Nadaj sens każdej chwili, nowego z nimi życia
Świat będzie dla was łaskawy dla dziedziczenia
Stoi przed de mną z nowym wyzwaniem uciekinier
Czy mu oboje wybaczą, nie wiem, on przecież winien

Autor: slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2011-08-04 Dodano: 2011-08-05 06:07:52

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie