SPOTKANIE
Przyszedłeś do mnie wspomnieniem.
Wzbudzasz tkliwość i ranisz.
Skąd wiesz,że spojrzeniem
zapalisz umarłe gwiazdy.
Odszedłeś dawno temu,jak zawsze uparty,
bo tam...ważniejsi ode mnie byli inni.
Tylko nie umrzyj krzyczałam..
Pamiętasz? W godzinie czarnej.
Drogę smutno na biało,
pokrył kurz i ślady Twoje zatarło.
Opuściłam bezradnie dłonie wtedy
i serce piekła doznało,z bólu zamarło.
A teraz.. skąd tyle miłości.
Kwiaty na złość namiętnie pachną,
a słowa natrętnie błagają.
Mówisz tęsknota z rozpaczy szalona.
Odejdź! Zamknięty ten rozdział dawno.
To już nie moja troska,
przysięga złamana.
Cóż honor! Słowo!
A jednak żal ściska skronie.
I to już wszystko,co z sobą,
w przyszłość samotną zabiorę.
Łódź,04.07.2007r. ula2ula
autor
ula2ula
Dodano: 2007-07-04 02:49:07
Ten wiersz przeczytano 550 razy
Oddanych głosów: 26
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
To chyba najtrudniejsza z form miłości-pozwolić odejść
komuś,kogo się kocha,pomimo zadanego nam bólu.Słabą
pociechą jest świadomość,że tak dla obydwu stron
będzie lepiej.
Pięknie ubrałaś w słowa wszystkie te uczucia.
Utwór jak zwykle pięknie napisany, z serca, jednak w
treści smutny.
Wspomnienia, wspomnieniami a żyć trzeba, zostawić
smutki za sobą, więcej wiary w siebie i optymizmu -
nie zawsze są ciemne chmury, za chmurami jest słońce
Czy trudno przebaczyć? Nie, jeśli mamy świadomość, ze
to przebaczenie najbardziej potrzebne jest....NAM. A
wiersz, bardzo smutny.... MAG MAGi - najprawdziwsza
prawda.
umieć...,chcieć przebaczyć...to wielka cnota...niczym
świętość..;) tym trudniej o nie, im większe uczucie
zostało zranione...Jednak brak przebaczenia
przeszkadza w czystości uczuć do innych....zaburza
pokój serca...Wiersz budzi głębokie refleksje...myślę,
ze w każdym...bo tak trudno przebaczać...;)
ach! rozterki miłosne. burza emocji...
nie łatwa jest miłość
W modlitwie powiedziano: Krzywdy cierpliwie znosić
– urazy chętnie darować tylko co zrobić z
ambicją i jak serce zacerować, bo kwiaty to nie
wszystko mimo że pachnące liczy się wartość człowiek -
to przecież jasne jak słońce. Bardzo smutny wiersz,
mimo to jakaś maleńka iskierka żarzy się jeszcze w
Tobie.
"Cóż honor! Słowo!
A jednak żal ściska skronie.
I to już wszystko,co z sobą,
w przyszłość samotną zabiorę." - ten fragment wiersza
niechaj posłuży za...mój komentarz!
Przejmujące te wspomnienia, tęsknota boli, nie chce
odejść, chociaż czasem bardzo chcemy zamknąć smutny
rozdział. Ekspresyjnie wyrażone rozterki duszy.
Wspomnienia są naszym bagażem... odczucie żalu -
balastem ... a wybaczenie... kierunkowskazem szczęścia
i miłości.
I choć nie każdy balast można przekuć w szczęście
miłości, to każde przebaczenie jest miłością życia i
STWÓRCY też.