Srebrne nitki zimy

Wspomnienia życia i refleksje takie szczęśliwie
zadowolone.... subtelnie zawarty w słowie upływ
czasu.... kapelusze z głów....

...włosy pachnące latem piękna metafora a treść
wiersza bez zarzutu. Zreszta, do czegóż można by się
przyczepić?
Jedynie nie odczepić i przeczytać parę razy. Z
przyjemnością.

ciepło słów wyrazistość sprawy ... niezłe brawo))

SzaryWilku smak i lepkosc miodu rozsypana w ustach -
to jest geniusz

Ogień płonie… w nim nostalgia Duszę w płomień
dziś porywa, a w liliowych wrzosowiskach wiatr roznosi
skry z ogniska, jak marzenia, co się latem nie
spotkały nigdy z sobą w klonie liści
rozpłakanych…Tak spadają w kroplach rosy na
zwichrzone włosy trawy, jak spojrzenia zadziwione, w
czerni nocy znów bezgłośnie . Czas zamyka letnie
sprawy, a na skrzydłach w zimnych chłodzie i do
wrzącej w głos planety niemym krzykiem lecą słowa,
miodem w ustach, w złotej kropli bursztynowo
rozmazane...
Dotkniesz dłonią w czerni nocy jej splątane wiatrem
włosy…To już jesień! szepniesz cicho i
przytulisz zapach może takim letnim
zadumaniem…(bo dziś trudniej jest Aniołom) Białe
skrzydła rosa moczy, lecz przybędą i przy stole siądą,
grzejąc dłonie w ogniu, ale kiedy znów odfruną, to
zostawią srebrne nici, co zabłyszczą na wierzchołkach
w rozmarzeniu Twej choinki…To już zima, ale jej
tu jeszcze nie ma…i popatrzysz cieplej w niebo,
czy na pewno te Anioły jakoś w ogień szybciej lecą?

ciepło w Twoich wierszach jak zawsze mnie zdumiewa,
dla mnie poprostu nie ma lepszego poety, a czegoś co
jest doskonałe się nie krytykuje. Pozostawiam wiec
tylko wyrazy uznania i znikam...

Pazdzirnik i "jesien zycia " mily , kolorowy ,
refleksyjny wiersz , mnie sie podoba.

jesień nastraja nas refleksyjnie, i taki jest twój
wiersz , melodyjny i jakiś tęskny

Wiersz pisany na siłę. Brakuje w nim świeżości.
Ponadto jest zbyt naiwny z przypadkowym doborem
słów,aczkowiek niektórych całkiem zgrabnych, choć nie
zawsze tu pasujących

Pięknie ujęty motyw przemijania, otulony w pajęcze
nici babiego lata robi duże wrażenie tak jak i głos
recytatora, głęboki, a jednak pełen ciepła.

Znów powraca ten sam motyw starzenia się we dwoje,
akceptacji i miłości dojrzałej. Z całym szacunkiem,
ale to zaczyna być irytujące, bo wychodzi na to, że
drwi Pan sobie z czytelników na tej stronie i wtłacza
im tą sama myśl na wiele sposobów, w formie zresztą
podobnej. To nie świadczy o stylu, tylko o lenistwie,
a może o czymś gorszym, z tą drwiną związanym... Ps.
Zauważam oczywiście wiersze o innej tematyce u Pana,
ale za bardzo rzuca mi się w oczy tendencja do jednego
tematu. W moim odczuciu takich zapędów należy się
wystrzegać, bo przewidywalne wychodzą teksty.
Tworzenie powinno być poszukiwaniem, tego u Pana od
dawna nie dostrzegam w wierszach tu zamieszczanych.

Kolorowy, melodyjny i ciepły wiersz. Podobają mi się
metafory i puenta. Czytałam ( i słuchałam) z
przyjemnością :)