W srebrny warkocz

Niech Pan spojrzy, jesień się przez parki skrada,
już w południe marzną nogi wróblom starym,
ktoś im rzuca chleba okruch drżącą ręka
i ta łza u rzęs wisząca. Nie do pary.

W srebrny warkocz bagaż wspomnień oplątany,
czas się zawziął i podpełza smugą cienia…
Jak Pan myśli, czy się w drugiej ta dłoń chowa,
kiedy w dotyk (choć leciwy) się zamienia ?

Liść w alejce się purpurą do stóp kładzie,
bądźmy cicho, drzewa szepczą dziś pacierze
w bladość spojrzeń tamta wiosna się wprowadza,
echem kroków na zakolach wąskich ścieżek

Niech Pan weźmie mnie pod rękę, mój Poeto,
naszym wróblom chodźmy rzucić trochę grochu,
niech pęcznieją na gałęzie nanizane.
Park wymodlił obiecany święty spokój.

autor

Ewiann

Napisany: 2015-11-15 Dodano: 2017-10-26 14:41:25

Ten wiersz przeczytano 786 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie