Starość...

O mojej prababci...Przepraszam za moją bezsilność

Wyblakłe oczy i dziwne słowa,
Cała Ty i Twój język.
Intensywny zapach śmierci
I łzy.
Utracona w biegu miłość,
Rześka młodość wojną zniszczona.
Wieczne przerażenie w Twoich oczach.

Kule się, zamykam, uciekam...
By nie słyszeć Twego szlochu,
By nie patrzeć
Jak siedzisz nocą przy zimnej herbacie.
Od świtu do zmroku.

Twoja starość obie nas przerasta
Ty nie jesteś w stanie mnie zapamiętać.
A ja...
Ja Cię pamiętam z dzieciństwa
Taką z uśmiechem na ustach
I malinami w rękach

Kocham Cię, właśnie ten obraz będzie zawsze w mojej głowie.

autor

Madziulka d;)

Napisany: 2007-12-23 Dodano: 2007-12-24 00:54:55

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie