Staruszka

W Jesienny czas to było, słonecznego dnia.
Ostatni czas, gdy promienie słońca rozsypały się wokół,
każdej rzeczy nadając nowy wymiar, kształt i blask,
rozświetlając Staruszkę.
...Na Jej twarzy pełnej zmarszczek, na spracowanych dłoniach,
skóra spękana, twarda jak kora pnia pod którym stała.
...Spokojnego miejsca pragnęła, jakby chciała wrosnąć w ów konar...
- To Drzewo posadził mój ojciec, gdy przyszłam na świat.
Tu ktoś mi pierwszy pocałunek skradł.
To pod tym drzewem, moje dzieci spały w kołysce.
Pod tym drzewem siadały przed drogą w nieznane.
Tu żegnałam się z ukochanym.
Z tym drzewem rozkwitałam co wiosnę.
Płakałam w deszczu.
Marzłam chłodem.
Trwałam w niepogodzie zmienności,
w trudzie każdego dnia.
Teraz Jesień na nas przyszła...
Ja nie dotrwam już pąków liści, zieloności wesołych chwil
Już nie napiję się soków młodości.
...Moje życie było tak długie jak "Otworzyć i zamknąć drzwi".
A to drzewo wszystko widziało, obrastając kręgami życia
zapisywało historię każdej sekundy czyniąc z niej wieczność.
- Chcę wrosnąć w to drzewo... Zmęczona już jestem

autor

Miłosz

Napisany: 2018-10-06 Dodano: 2018-10-06 08:18:14

Ten wiersz przeczytano 351 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie