W starym stylu

Można przyjąć, że to fragment jakiejś sztuki...

ON:
Wyznaj, żeś zakochana, ja powiem, żeś płocha.
Nazwę ciebie oziębłą, gdy powiesz „Nie kocham”.
W każdej twojej postawie nie znajdę zalety,
bo nie ty ideałem jesteś mi kobiety.
Ja swoją bogdankę widziałem o brzasku,
gdy kojąc głowy bóle chodziłem po lasku,
wtedy na jego skraju w falbanek koronkach
ujrzałem pannę cudną. „Któż tu się zabłąkał?”
pomyślałem, nie mogąc w jej wiotkiej postaci
odgadnąć znajomości. Bez ojca, bez braci,
sama jedna, nie mając towarzyszki z sobą,
odważną mi nad wyraz zdała się osobą.
Chciałem podejść, wypytać, przedstawić się może,
lecz bałem się, że obecność moja o tej porze,
tak niespodziewana, mogła ja przestraszyć.
W krzakach na lasku skraju myślałem się zaszyć,
śledzić ją, skąd pochodzi, gdzie zgubiła straże,
poznać, kim domu pięknej panny gospodarze.
Wtem, obecnością moją widać tak spłoszona,
odbiegła mnie, mgły rannej skryła ją zasłona.

ONA:
Pana ułowiłam. lecz zdobycz to licha,
co wróbla mając w garści, do gołębia wzdycha.
Nie ceniąc, co u boku, złudnej szukasz damy,
nie możesz w prostej szacie odgadnąć mnie samej.
Gdy miast do mnie żywej, do snu serenada,
to z pustymi rękami zostać ci wypada.
I samego siebie obwinisz w tej mierze,
że ci rzeczywistość marzenia odbierze.

autor

sosna

Napisany: 2008-04-07 Dodano: 2008-04-22 16:46:29

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie