stracona.

Zagubiona sama w sobie
Schroniona pod aksamitnym niebem
Otulona mgłą
Chłostana wiatrem
Skulona pod ciemnymi skrzydlami nocy
Pozostawiona ze swoim cierpieniem
Krwawi
Jej rany rozdrapują się na nowo
Wspomnienia palą żywym ogniem
Kona
Pozostawiona sobie

I tylko on rycerski młodzieniec
Pomaga
Rozumie
Koi cieplymi słowami otuchy
On
Tylko on odważył się tu być
Przyjść w chwili zwątpienia
Umierać wraz z nią
Umartwiając się
By podarować jej kawałek swojej duszy
Podarować siebie
Podarować życie

Jej oczy przyozdobione mgłą
Patrzą przed siebie niewidzącym wzrokiem
Jego zwrócone na nią
Wypełnione bezgraniczną miłością
Myśli błądzą chaotycznie po głowie
Dziewczyna umiera
Coraz mniej jest jej duszy
I tylko on pilnuje
By nie zapadla się w sobie zupelnie
Schroniona pod płaszczem jego miłości, troski i zrozuminia
Nieustannie gubi się w sobie
Umiera powoli
A on cierpi razem z nią
Jej anioł stróż

dla samotnych .

autor

happysad.

Dodano: 2009-10-15 00:03:19

Ten wiersz przeczytano 563 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie