Strumień

Tak, tego potrzebują ludzie –
zapachu kwiatów
dudnień pociągów
śpiewu ptaków,
rozległych wzgórz, fali na oceanie
kobiety i dalekich nawoływań z oddali,
szumu wichru i przeciągłych jęków syren fabrycznych,
zieleni wciskającej się między mury,
swobodnego lotu poza ciałem
na wietrze unoszącym w przyszłość i przeszłość
bez grzechu, bez łańcuchów, bez lęku
na zawsze już w objęcia
srebrzystego księżyca
odbitego w falach rzeki zapomnienia,
radości płynącej prosto z serca, jak strumień
którego szelest przecieka przez zielone gąszcza
które rozsadzają żywe srebro potoku, bezboleśnie, bez krzyku
pozwalając mu płynąć swobodnie.

Strumień tak pięknie się poddaje, jak trzcina na wietrze.
I to jest jego zwycięstwo – klęska, nie czyni niczego
by zrozumieć siebie,
wciąż przed siebie, przed siebie.
Ale wikła się bezwolnie w wiry.
Do tej pory niczego nie postanawiał. Ale teraz...
Teraz gdy stał się bajorem, budzi się w nim świadomość.
Zaczyna rozumieć co utracił, czym był. Przeszłość i przyszłość –
całe to przekleństwo.
Bo ruch strumienia, na którym dryfuje ta chwila słodyczy,
jest także gwarantem tego, co nadejdzie później.
Nie ziści się marzenie , bieg strumienia nie zwalnia.
Pragnę zatrzymania tej chwili impresjonistycznego upojenia,
pragnę sprzeczności samej w sobie,
tego, co jest negacją istoty tego szczęścia –
zatrzymania ruchu, by cieszyć się nim wiecznie,
a raczej tym, co wytrąciło się z gąszczów życia na powierzchni czasu
i igra ze światłem, jak różowa perła, zanim
ponownie przekształci się w coś.

By można się tak w to zapaść bez nadejścia obleśnych myśli,
brudu, szatana, zła.
Jak wydzieram takie chwile życiu, czy to fałsz ?
zagłuszenie sumienia, a może nie jestem taki zły?
Zatrzymać ruch by cieszyć się nim wiecznie,
lot duszy poza ciałem,
puste miejsca w partyturze symfonii, w których
załamuje się piękno nieziemskiego światła –
to już jest więcej niż mogłem oczekiwać.
Dzięki ci składam za ten dar.
Komu?
Owionął mnie śpiew łąk:
„rosną sobie kwiatki na łące, na łące
maki chabry i goździki pachnące
maki chabry i goździki pachnące”

Chcę uwolnić się od zła wszelkiego. Amen.

autor

Belamonte

Dodano: 2009-10-07 22:08:29

Ten wiersz przeczytano 1767 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie