w świątyni

z głębi ruin spływał na nią święty spokój
lekko drżała tonąc w cieple jego dłoni
by na wieczność jedną chwilę sobą wchłonąć
zapamiętać w doznań barwach ciszę zmroku

zaskoczony uległością słał sygnały
kształtów ucząc się na nowo tak mu znanych
budził w oczach zakochanych ciepłe blaski
gdy przystąpić miał do całkiem nagiej prawdy

miękką falą otulały ciała trawy
spektakl muzy oglądały spoza kolumn
na ołtarzu kręgi z kwiatów cienie kładły

gdy ambrozją zacierali znaki głodu
zmysłów szałem otuleni sobie bliscy

czas zatrzymał się w świątyni , sen się wyśnił

wiernemu czytelnikowi...

autor

Colett

Napisany: 2008-05-15 Dodano: 2008-05-15 18:16:07

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie