Szare życie

Przez okno wpadł szary świt.
Jesienne niebo płakało szarym deszczem.
W radio grali „Na szarość naszych nocy” Grechuty.
Wstała. Szarym mydłem umyła twarz.
Osuszyła ją szarym ręcznikiem.
Na wieszaku czekała szara sukienka.
Nałożyła też szary płaszcz i
w szarym, poniedziałkowym humorze wyszła na ulicę.
Mijany sąsiad w szarych spodniach nic nie powiedział,
bo, czy był to „dzień dobry”.
Wśród szarych betonowych bloków
szarego osiedla biegła do pracy.
Czy jej myśli też były szare?
Pomyślała o szarych szeregach swojego dziadka.
Przypomniało jej się jak śpiewała z nim o szarej piechocie.
W jej szarych oczach zabłysły łzy.
Szara istota jej mózgu działała prawidłowo.
Prawie biegła, aby się nie spóźnić.
Jak długo jeszcze będzie bez pracy,
bo co to za praca w szarej strefie.
Szary kot, przebiegający drogę trochę rozwiał szare myśli.
Nie zawsze przecież będzie na szarym końcu.
Wkrótce minie szara jesień, a ona zrobi karpia w szarym sosie.
Może choć święta nie będą szare.

autor

elka 123

Napisany: 2013-11-18 Dodano: 2013-11-18 11:45:46

Ten wiersz przeczytano 1093 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie