szept
szeptem
tyle snów się nie spełniło
tyle marzeń odeszło
pokochałem rękoma
i wargami
i milczeniem
ulicami moich wierszy
gdzie dłonie
na sofie skórzanej oparte
w szarym obłoku
ostatniej rozmowy
pod batem światła
nasze ciała wspięte
w naszych gestach
to samo wrastanie
a wśrod kształtów nagłe prześwity
śledzimy ostrożnie
rozbieganym okiem
wilgoć podobłoczną
w ranach otwartych słoneczników
tak szybko
zaczęliśmy mówić sobie
po imieniu
nie zdążyłem
pani powiedzieć
że się nie spieszę
autor
Amadeusz
Dodano: 2007-05-08 00:02:33
Ten wiersz przeczytano 716 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Witam. Ja równiez jestem pod wrażeniem. Szczególnie
ostatnia zwrotka...ma to coś! Przeczytałam z ogromną
przyjemnością. Dziękuję.
A.
Miłość nie może być zbyt szybka, gdyż gubi się potem w
swojej istocie...
szeptem do mnie mów, mów szeptem...
Toż to wołanie o miłość.
Podoba mi się. Czekam na więcej.
To niezwykły wiersz o pragnieniau miłości... ulotnym
spotkaniu... napisamy pięknym stylem. Jestem pod
wrażeniem!