Szklany ból

Strasznie szczęśliwa była gdy w ciąży chodziła...
Zbyt szybko..w ósmym miesiącu synka urodziła..
Po narodzeniu tak szybko go zabrali..
Do serca przytulić dziecka.. matce nie podali
Położyli jej synka pod szklaną kopułą..za szklanymi drzwiami..
A Ona przez to szkło patrzyła..szklanymi od łez oczami....
Wiele dni tak stała..patrząc na synka swego..
Marzyła by go przytulić do serca matczynego
Serce jej pękało gdy chodząc korytarzami ukradkiem zerkała na szczęsliwe tulące swe pociechy mamy...
Lekarz długo nie dawał nadziei że to życie nowe..zacznie samo oddychać....i że bedzie zdrowe..
Stała tam przy szybie..modliła godzinami..
Bólu jej opisać nie sposób słowami...
Lecz wierzyła z sił całych że każdy dzień nowy...sił doda synkowi...
I że będzie zdrowy...



Teraz Ta kobieta wciąż ma w oczach łzy szklane..gdy wchodzi dnia kazdego za cmentarną bramę..

autor

pralina

Dodano: 2008-04-11 16:10:07

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie