Tajemnica lasu (tryptyk)

I

Te prześwity są przeciwwagą dla omszonych kamieni, których wielkość i ciężar
wyznaczają ścisłe prawa fizyki
i wzory ―
matematycznej geometrii.
Widzę je, otoczony pogwarem liści, jak gęstnieją i pulsują tą dusznością lata,
by zniknąć na moment, tylko po to,
aby pojawić się znowu, ale w innym miejscu, przecinając jaskrawymi smugami
szlak ―
pełen igliwia i ziaren.

Ptaki zanoszą się trelem, przepłukując swoje gardła w błękitnej toni.
Słońce ostrzy się na krawędziach owadzich skrzydeł.
Nic dalej, nic więcej,
ponieważ dostrzegam tylko to, na co pozwalają szczeliny
i poszczególne załomy w strukturze lasu.
Zbudziłem się? Zasnąłem? – Wchłonęła mnie całego tajemnica
sennej zalążni.
Czuję, że ziemia oddycha, sprawiając, że wrastam w pamięć drzewa.
– Wyrastam gałęzią.

II

Wchłaniam wszystkimi zmysłami dookolną przestrzeń, utrwalone obrazy w umyśle gałęzi,
pomimo jej niewiary w uwolnioną materię, niewiary w rozum,
formę barw, zapachy i szepty.
Przenikam poszczególne fragmenty, scalając je ze sobą i tworząc,
tworząc bez ciała ―
bezcielesność czasu.

Walczę o cząstkę życia, gdy sen ciężkie otwiera powieki.
O tę cząstkę czystej energii ―
skoncentrowanej we wnętrzu wszystkiego.
We wnętrzu wirującej gwiazdy, obłoku na niebie, wilgotnych traw
i korzeni.

Drzewa szepczą, ja ― szepczę poprzez wiatr,
dopóki jeszcze jest we mnie,
dopóki cienie stwarzają się na ścianach liści,
mnożą i dzielą.
Dopóki zmierzam w głąb światła, pobytu na ziemi nie zrzucę tak łatwo.
Ziemio niezapomniana,
choć odejść muszę
― nie odejdę, nie odejdę!

III

Cisza nie jest jedyną rzeczą w geometrii poszczególnych struktur.
Jest jeszcze szelest wzrastającej trawy, ta swoista nadwymiarowość w bezmiarze
wszechświata.
Poprzez nieustanne umieranie odradzam się na chropowatej korze.
Odradzam się z zapomnienia,
dostrzegając za mgłą rozmaitość przedmiotów.
W przestrzeni na wpół cienistej, na wpół złotawej ―
porzuciłem przed wiekami siebie obok mchu i kamienia.
― Czyżbym sam był kamieniem?
― Drzewem z wyrytym krzyżem?
― Spróchniałą drzazgą strąconą w przepaść jakichś pogłosów,
tuż obok i nigdzie?

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2013-11-16 Dodano: 2017-01-25 04:07:30

Ten wiersz przeczytano 725 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie