Taki stary film

Widziałem kiedyś taki film dokumentalny
I tam, jakieś dziecko - wygrażało palcem
Naszemu Karolowi Wojtyle i się przestraszyłem
O, Jezu
Nadchodzi pokolenie - "odjaniepawlij się ode mnie”
Na całe szczęście, to było dawno
I to była Matka Teresa, bo ona malutka była
a wtedy to już stara
Ale niepokój pozostał
Bo nawet, jak się kogoś kocha nad życie
to tak naprawdę - kocha się go dla siebie
Mam taką swoją prywatną teorię, że te pochodne największych erupcji uczuć
Jak Romea i Julii, Laury i Petrarki, Tristana i Izoldy i mojej, do tej "blondyny" z przedszkola
gromadzone są, w specjalnym międzygalaktycznym magazynie uczuć
I w odpowiednim, kryzysowym momencie -
zostaną użyte
Wiem, że dla każdego
najważniejszy jest on sam
Ale kiedy wiatr z nad Parku Łazienkowskiego
Niesie nad koronami drzew "Sen o Warszawie"
Niemena
Czuję się częścią plemienia
maluję twarz w wojenne barwy
I idę rozwalać przystanki autobusowe
Światło przybywa ze Słońca na Ziemię
w osiem minut
Tyle też, rozwala się taki przystanek
Wiem, bo czytam...
A ostatnio przeczytałem, jak pani w szkole
zagaiła do dzieci: "Kaczor do wora"
- "Wór do jeziora" - odkrzyknęły radośnie dzieci
Więc, jak mówi indiańskie przysłowie:
"Bądź wytrwały, bez przerwy potrząsaj drzewem a zawsze coś, z niego spadnie"
I nam w 1978 roku, z tego drzewa, czy z nieba
spadł papież
Boże, jak ja kochałem te dni, kiedy przyjeżdżał
wszystko było takie proste i piękne, jak widok z wieży kościoła
Ludzie mówili sobie: proszę, dziękuję, dzień dobry i uśmiechali się
Uśmiechali, jakby przekazywali sobie
"znak pokoju"
I może nie uwierzycie
Ale siedem razy, spotkało mnie wtedy, coś przedziwnego
Otóż, stawałem w tłumie z niebiesko-żółtymi chorągiewkami
I już po chwili, koło mnie zjawiała się,
irracjonalna para, jakby wprost z "Mistrza i Małgorzaty" Bułhakowa
Ona w "lokach", gruba, w obu rękach czarne siaty, ze złotym napisem "BOSS"
On - przysadzisty, kędziorowaty i "na cyku", z rękami w kieszeniach
Przejeżdżał "papamobile"
I ona krzyczała:
- Widziałeś, widziałeś, "patrzał" tylko na mnie
A on:
- "No nie wisz czasem", nie miałby na kogo patrzeć
Na mnie patrzył, bo wie święty człowiek - że bliski jest mojemu sercu
- By morze wódki, musiał przepłynąć, żeby do twojego serca się dostać
A "Cyku":
- No, teraz to oberwiesz
i podnosił do góry, zaciśnięty kułak
A ona:
- Aaaa... Ludzie... Aaaa...
Ale wtedy
nagle jego twarz, traciła brud, zmarszczki, zaciętość
I łagodniała, jak po pocałunku anioła
- "W domu dostaniesz..."
A ja stałem jak sparaliżowany i wściekły
bo przecież mogłem, w porę zażegnać tę burzę
I uświadomić im, że przecież -
czego jak czego
ale tego akurat - jestem pewien
- Patrzył na mnie.

autor

Robert Rychły

Napisany: 2022-01-21 Dodano: 2022-01-21 19:18:54

Ten wiersz przeczytano 1223 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie