To tylko mit

By życiu przywrócić treść,
Gdy już się zbierze odwagę,
Ważne jest, by w siebie wejść,
I zabrać całą uwagę.

W głębi, gdzie kończy się nic,
I gdzie zaczyna się wszystko,
Dostrzeże uważny widz,
Własnych emocji siedlisko.

To miejsce, gdzie skrzętnie są,
Zamknięte światła i cienie,
A myśli przed nim aż drżą,
Takie przedziwne więzienie.

Związane, jak dzień i noc,
Schowane przed świadomością,
Światło - jak ogromna moc,
I cień - co skrył je ciemnością.

Stłumione głęboko w nas,
Emocje cierpią, a zatem,
Wyrwać się chcą, raz po raz,
Miotając zewnętrznym światem.

Nie ma tam dobra, czy zła,
Jest tylko energia życia,
l póki w ucisku trwa,
Spokój jest nie do zdobycia.

A chroni ją wielki strach,
Który jest umysłu tworem,
Zaś my, jak w bajkach czy snach,
Zgładzić musimy potwora.

Zadanie wydaje się,
Dość dziwne i trudne zgoła,
Choć zdoła wykonać je,
Każdy, kto stawi mu czoła.

Lecz gdy pokonamy strach,
A sercu cześć odda głowa,
Zniszczymy więzienny gmach,
Poznając siebie od nowa.

W miejsce to osobliwe,
Wchodząc, rozgości się Miłość,
Która da perspektywę,
O jakiej nam się nie śniło.

A gdy nadejdzie ten czas,
To wnet zrozumiemy jedno,
Że wróg największy żył w nas,
I był w rozwoju  potrzebny.

Lecz trudno opisać szczyt,
Komuś, kto tkwi u podnóży,
Lub myśli - to tylko mit,
Namawiam więc do podróży.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2023-06-15 Dodano: 2023-06-15 14:17:02

Ten wiersz przeczytano 474 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie