TREN DLA PANI WISŁAWY

W płynącym tłumie stoi ona,
Samotna róża, chłonąca życie,
O światłych puentach myśl niezgłębiona,
Pisana wierszem nieśmiało, skrycie.

Zeszła z wielkiego błękitu,
Zniknęła tam z powrotem,
Nim noc dobiegła świtu,
Sypnęła słowa złotem.

Kobieta skromna, poetka
Wsłuchana w serca szeptanie,
Ta dla której nieważna meta,
A której celem jest wędrowanie.

Zeszła z wielkiego błękitu,
Zniknęła tam z powrotem,
Nim noc dobiegła świtu,
Sypnęła słowa złotem.

Ona zdziwiona przypadków grą
Stoi, jak dziecko ciągle łajane,
A na jej myśli poduszkach śpią
Puenty w korony prawdy ubrane,

Zeszła z wielkiego błękitu,
Zniknęła tam z powrotem,
Nim noc dobiegła świtu,
Sypnęła słowa złotem.

W płynącym tłumie anioł tęczowy
Rozpostarł skrzydła do lotu,
I poszybował w sen bezczasowy,
W ramiona boskiego splotu.

Zeszła z wielkiego błękitu,
Zniknęła tam z powrotem,
Nim noc dobiegła świtu,
Sypnęła słońca złotem.

autor

KapRysiek

Napisany: 2012-02-01 Dodano: 2012-02-04 12:29:30

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie