Twarze nick'ów

Wyjęłam z archiwum beja mój tekst napisany po bejowym realnym zlocie w Warszawie.

Teatrzyk, w którym nie znika twarz nick'a'


Ona:
Czy Pan pamięta te wierszęta
w warszawski zaplątane meeting?
Bo ja do dziś niewypoczęta -
po tych emocjach, no i przy tym
tak mi się ładnie przypomina…
niezapomniana Kompanija!

On:
Owszem, pamiętam - konferansjer
miał niezły bajer! Jak i liryk,
który wytęża wyobraźnię,
by limeryczyć już po chwili.

Ona:
No! Konferansjer - o ty Karol!!!
Gęby się śmiały, no i oczy
i czas zbyt szybko galopował,
choć raut ten trwał i trwał - do nocy.
Było: gitarra!

On:
Mandolina!
Niedosyt słów, by oddać klimat,
by wspomnieć Wszystkich, no i wszystko.
Więc kłaniam się Poetkom nisko
i Męstwu również. Daję grabę,
za tę bejańską cud - zabawę.

Ona:
Na cito u Poety brzmiało…,
coś o piernikach… Daję słowo -
że same apetyczne ciacha…,
że tylko brać i konsumować...!

Do zoba! Biegnę głaskać foty -
najlepszy lek na smętki słoty.

Zaświadczam, że bej to realni ludzie, których część miałam zaszczyt poznać osobiście.

autor

grusz-ela

Napisany: 2024-02-02 Dodano: 2024-02-02 14:33:16

Ten wiersz przeczytano 843 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie