tylko pola i trochę deszczu

Zoja ma puste ręce i pełno nieswoich słów

powtarza siebie każdym przebudzeniem
i nie wie czy nie nudzi tym drzew
zaokiennych spowiedników
(odpusty potwierdzone szelestem
dojrzeją złotą jesienią)

często zmęczona
przelewa się przez oparcie krzesła
włosy wsiąkają wtedy w podłogę
długie palce pianistki którą nigdy nie zostanie
czepiają się krawędzi
(cięcia przynoszą chwilowe otrzeźwienie)

nie maluje ust tylko oczy
czarną kredką podkreśla dwa jeziora
w których niejeden mógłby się utopić
gdyby zechciała odwrócić wzrok od liter
ta literatka bezdzietna

kilka niedonoszonych wierszy
popiskuje po kątach
i ani ich utulić ani dopisać do końca
zwłaszcza że coraz trudniej wydychać jej mrok
gdy płuca są już tylko mleczno-białą plamą
z rentgenowskiego zdjęcia

autor

Daisy33

Napisany: 2021-04-20 Dodano: 2021-04-20 19:47:40

Ten wiersz przeczytano 1352 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie