tym

tragedia i strata dla wielu
smutek - pozostanie w pamięci tych
którzy pragną o Nich pamiętac

Bardzo wszystkim dziękuję za przeczytanie i
komentarze.
(OLU)
Pamiętam o tych wszystkich
himalaistach, śledziłam ich poczynania, wspaniali,
twardzi
ludzie. Znałam kilku alpinistów,
którzy opowiadali o swojej pasji
i miłości do gór,Ktoś kto tego nie przeżył nigdy nie
zrozumie.
Ja też bardzo kocham góry,
one mi dają siłę i radość,
ale już nie raz pokazały mi jakie są groźne i nauczyły

mnie pokory wobec nich.
Pozdrawiam Wszystkich serdecznie.

Ostatni w Polsce dużo się mówiło o wypadkach
śmiertelnych naszych himalaistów…
Czas tak szybko leci zapomnieliśmy już o takich
himalaistach jak Jerzy Kukuczka, który zginął w
Himalajach 24 października 1989 roku.
Wanda Rutkiewicz, która zginęła 13 maja 1992 na
stokach Kanczendzongi w Himalajach była to piękna
kobieta. I muszę powiedzieć, że bardzo ciekawy
wiersz;)

Pozdrawiam serdecznie:)

widać, że czujesz góry...

Tak naprawdę chyba nikt z nas nie jest w stanie
wyobrazić sobie, co czują...
Pozdrawiam

Dużo refleksyjnej zadumy... Ukłony :))

hołd oddany dla tych co zgineli
zdobywajac kolejny szczyt
smutny wzruszajacy wiersz:)

Wzruszający i piękny wiersz:)
Pozdrawiam:)

pięknie oddany hołd i pamięć naszemu zdobywcy
szczytów,to bardzo smutne i przykre i tragiczne co się
zadziało,w tak krótkim czasie odeszło aż trzech
zdobywców,brakuje słów,by wyrazić swój
żal,smutek-dlatego dobrze,że powstał ten wiersz,bo
wyraża to,czego my wyrazić w prostych słowach nie
możemy,nie potrafimy-bo to zbyt świeże i
bolesne-ukłony przesyłam

na mnie człowieka z nizin góry robią czarowne wrażenie
za każdym razem,ukłony

piękny hołd pozdrawiam :)

Piękny hołd.Zajrzyj do mojego
"Pójdę w góry"- ta sama tematyka.
Pozdrawiam.

Dramat, brak słów, pomilczę. Serdecznie pozdrawiam

Wiersz upamiętniający życie i pasję.
I to prawda, nikt nie dopuszcza, że runie w dół. I tak
samo, nie zakładamy, że przejedzie nas samochód, gdy
wyjdziemy z domu. Pozdrawiam :)

Turystyka wysokogórska. Najbardziej ekstremalny rodzaj
sportu wyczynowego. Dotychczas, jako członek cz
ęstochowskiego PTTK słuchałem jedynie na prelekcjach,
połączonych z wyświetlaniem przeźroczy, o tym
niezwykłym sporcie i oczywiście o szaleńczej
wytrzymałości, odwadze, żelaznej kondycji i
niebezpieczeństwach, czyhających na jego uczestników.
Zaczyna się od samotnego zdobywania szczytów
tatrzańskich w pojedynkę. Noclegu w śniegu, w
trzaskającym mrozie, wielogodzinnej wspinaczce,
oblodzonych trasach i niebezpiecznych zejściach.
Nieliczna grupa - tak, nieliczna - zapaleńców,
ryzykuje nieustannie zyciem. . Są to często grupy
międzynarodowe. Z ciekawościa słuchałem o marszach we
mgle, niebezpieczeństwie lawin i podziwiałem - bo
jakże nie podziwiać -tego ducha walki u tych ludzi.
Pozdrawiam autorkę. Cieszę się, ze uwieczniła wyczyn i
tragiczną śmierć Artura. Wiersz godny uwagi.

Jurek