Tyś zabił!

Rajem się zdawałeś...
Piekłem okzałeś...
Pokochałam lecz tyś mnie serca pozbawił! Tyś zabił!
Nauczyłeś mnie kochać świat, by potem go nienawidzić...
Pokazywałeś Świat pełen pięknych chwil a ja z tęskotą czekałam na kolejny świt...
Lecz tyś mi oczy zasłonił i okaleczył słowem...
Kocham- mówiłeś- a ja wsłuchiwałam sie w twój głos bezpamiętnie i wierzyłam!
Wierzyłam, że kochasz mnie, że jestem wszystkim, że jestem rajem, cudem, pięknością...
Niczym bogini chciałam wierzyć, że jestem twym bóstwem...
Dziś już wiem , że słowo często kłamie...
Przy Tobie nie bałam się leciec pod wiatr...bo nie wierzyłam, że coś mogłoby się złego stać!
Tętniłam życiem, radością!
Kochałam, kochałam tak mocno, tak prawidziwie...Kiedyś nie wierzyłam, że mozna tak...
Byłeś cudem mojego dnia, byłeś wszystkim co miałam...
lecz czar nagle prysnął...
Zostałam nagle sama na arenie tej...
Wkoło pełno ludzkich twarzy...złowrogich spojrzenień...poczułąm się jak gladiator...walczący z lwami...
Po co mi życie?
Wolę śmierć!
Skoro Cie nie ma to nie ma i mnie!
Kłamałeś...
Szydziłeś...
Wyśmiałeś i zostawiłeś...
Zabiłeś...
Zabiłeś..wszystko co w sobie miałam...zabiłeś me uczucia...serce me...
Nie ma , nie ma juz mnie...
Bo człowiek to puste słowo, które rozwieje wiatr...

autor

Diabliczka85

Napisany: 2006-01-19 Dodano: 2006-01-19 20:46:54

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie