Ufność

czujesz ją za plecami
jak narasta kłębi się
wzbiera w sobie
już cię prawie dotyka
już muska ramionami
ociera się swą głębią
już myśli dosięga
nie odwracaj wzroku
już wiesz już czujesz
zaraz skoczy
( a tak jej ufałeś )
pochwyci cię wchłonie
pochyl się zrób unik
może się uratujesz
nie masz gdzie uciekać
tu stół tam ściana
jeszcze krzesło drogę zasłania
z głową w ramiona wtuloną
czekasz nieuniknionego


hałas za plecami
wyrywa cię z mrzonki
to ona pośliznąwszy się
leży na podłodze całunem
unosi się obalała i czmycha
cisza drzwiami trzaskając
z sufitu spływa ruchem płynnym
płatek białej farby
na podłodze rozbijając się
na drobniejsze płatki
i cisza znów nastaje nowa
delikatna łagodna tuląca
nie ufaj jednak ciszy

autor

PawMag

Napisany: 2009-04-30 Dodano: 2009-06-03 00:02:06

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie