umarłam choć oddycham

jedno słowo...
i zapadłam się pod ziemię,
cichy wstyd zabił te odrobinę mnie,
która pozostała...
umarłam choć oddycham,
jestem ,choć mnie nie ma.
przez lustro wspomnień można mnie zobaczyć,
bladą, wychudłą i z pustymi oczami.
Nie pomaga nic, nie pomagają proszki na zły sen,
nie pomaga nikt...
Ja umarłam na zimnej pościeli
i czekam,aż przyjdzie sen...
wieczny sen...
co sprawi,że me serce przestanie bić...
bo rozerwane na kawałki smutkiem niespełnienia...
Więc jak długo jeszcze pożyję
gdy mnie już nie ma?

po policzku płynie paląca dusze łza, jesteśmy we dwie:ona samotna i ja...

autor

isia

Dodano: 2007-04-17 13:27:25

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie