Umiar

Stojąc pośród białego ogrodu
rozmyślał Ogrodnik nad swoim nieszczęściem
Bo Jego serce nie znało chłodu
A zima przykryła kwiaty grubą warstwą lodu


Rozmyślał więc smutny, lecz z sercem gorącym
Człowiek jak zmienić losu koleje
I wpadł na pomysł genialny, lecz prosty
że żar miłości na śnieg wyleje


Zrobił jak myślał, a myślał szybko
i nagle wokół
sto róż zakwitło
lecz problem nowy prędko się zrodził
bo jak on jedny tym stu wygodzi?


Morał z powiastki płynie człeku taki
byś już nie patrzył na swego życia braki
lecz tym co masz cieszył się dziecinnie
i był świadomy, że
Szczęście Cię nie minie!

autor

wslk

Dodano: 2007-11-12 00:30:26

Ten wiersz przeczytano 615 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie