Umieram...!

Umieram!

Wolności brakuje, świecie niesprawiedliwy
Miłości zdradliwa, Mroczny Księżycu.
Księciu ciemności, na swym wierzchowcu.

Twe oczy w kolorze wzgórz Irlandii
I jej przeklęte włosy;
Rude jak ogień beltaine...

Ciepło bijące wprost z twojej piersi.
I chłód, zmrażający wszelką radość.
Ideale, zwróć ku mnie swe oczy,
swe ręce, swe serce.

Rozkaż. A zamilknę.
Rozkaż. A dopełnię
Naszej miłości, tak uparcie skrywanej.
Pocałunkiem. Gorącym.

Jej nienawiść, me łzy.
Twoj brak zrozumienia.
Twe spojrzenie jak lodowe ostrza
Przeszywające moje ciało na wskroś.

I kolejne marzenia.
Że będzie tak jak było
Wolność i miłość. I doskonałość.

I znów księżyc, i pełnia...
I strumyk, wijący się wśród
Zielonych kęp trawy.
Śmiech, radość i łzy wzruszenia.
Że można być tak szczęśliwym...

autor

Untouched

Dodano: 2008-03-23 14:30:53

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie