Urojenia...

Stoję na skraju unicestwienia...
własna miłość mnie zabija,
miłość platoniczna...
bez odwzajemnienia.
Mówisz ,że to moje urojenia.
Wiem o jej nierealności
i wiem skąd we mnie tyle złości...
może właśnie z tej bezradności.

Moje uczucia wiatr rozwiewa
słońce pomału wypala
serce rozpacz rozrywa.
Spada mojej miłości krzywa .

Choć w snach cię widzę...
To mgła narasta i narasta...
Budzę się i uciekam...
z miasta do miasta.


A ciebie wciąż niema ...
i pewnie nie będzie,
choćbym szukał wszędzie.

Bo to moje urojenia...
Nie do spełnienia...

marzenia...

autor

Simba500

Napisany: 2009-05-18 Dodano: 2009-05-19 19:00:56

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie