Utracona radość

Do odczytania...

Chłone wiatr
co wnika we mnie
twoim smutkiem
strzepując kurz
z katafalku marzeń
wnikam w słońce
by wypaliło łzy
tworzac drogę ku wolności
uwięzionego krzyku
zasiadam z księżyciem
przy filiżance pragnień
by napoić i ciebie
srebrzystym blaskiem nadziei
co jeszcze zrobię?
Nie wiem!
By tylko usmiech
jak odwrócona barwna tęcza
stał się codzienną
dziękczynna modlitwą
w podzięce za radość życia

autor

otucha

Dodano: 2008-02-18 09:31:47

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie