VI - Moja pieśń (cz. 2)

VI. Weronika ociera twarz Jezusowi

Jak Weronika, nie słuchasz nikogo,
stajesz przede mną z niezwykłą odwagą.
Nic to? A jednak, ciężar krzyża znika,
gdy mnie dłoń twoja z miłością dotyka.

Przez bramę raju, którą nam otwiera,
światłem poezji do serca dociera,
opromieniając pieśnią pozostaje.
- Niebo miłości taki hołd oddaje.
W świątyni myśli przekuta na słowa,
staje się wieczną jak Twarz Jezusowa.

Panie, dotknij moich oczu, abym patrząc na innych widział Twoje Oblicze. Z tomiku: Ja przez krzyż wyniesione.

autor

Janina Kraj Raczyńska

Napisany: 2016-02-16 Dodano: 2016-02-16 11:11:18

Ten wiersz przeczytano 1412 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie