Walczmy!
Krzesła rzucone, stoły zniszczone,
ręce w rozbite butelki uzbrojone.
Stoimy wiedząc, że nie zwyciężymy.
ale my i tak nigdy nie uciekniemy!
Jest jednak coś o czym zapomnieliśmy,
wiec w powietrze wznosimy nasze pieści.
I z lekkim uśmiechem na naszej twarzy,
pokarzmy, że my się nigdy nie poddamy.
W czasie kiedy porzucamy nasze nadzieje,
przewracamy się o nie równe kamienie.
Wiemy że z jakiegoś powodu walczymy,
i ze słabym oddechem na ziemi leżymy.
Chociaż nie mamy żadnych zobowiązań,
by z jakiegoś powodu żywym pozostać.
Dalej, walczmy siostry, walczmy bracia,
pokażmy, że w imię idei walczyć popłaca!
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.