Walka trwa

Wiersz o moim życiu skierowany głównie do mężczyzn

Rozpoczęła się wielka bitwa, od groma pyłu uniosło się w powietrze.

Wojownik ponownie staną do bitwy.

Nie wygrasz usłyszał, znów zawiodłeś, nie dasz rady jesteś beznadziejny.

Na ciele wojownika było widać wiele blizn i trud walki malował się na jego twarzy, przez chwile uwierzył w kłamstwo.

Zawierucha bitwy trwała, a on opuścił gardę.

Nagle bat ze świstem przeciął powietrze, uderzając odsłoniętego wojownika prosto w serce.

Mimo impetu i siły, z jaka został zadany cios, nie ugiął się, nie upadł w końcu był wojownikiem.

Jednak jedna myśl nie dawała mu spokoju.

Jeśli ma racje, rzeczywiście znów zdradziłem mojego ojca, naprawdę nic mi się nie chce, najchętniej uciekłbym w krzaki i przykrył się liśćmi.

Jestem beznadziejny, ta myśl wstrząsnęła nim bardziej niż uderzenie, które trafiło w jego serce.

Może właśnie to trafienie było tym, co przeszyło jego wnętrze?

Miecz wyśliznął mu się z rąk, spadając w piasek w zbijając kusz i pył w powietrze.

Jego tarcza upadła wraz z bronią, z wzburzając piach, gęsta mgła rozwiała się po polu walki, upadł na jedno kolano.

Przegrałem pomyślał ta myśl wstrząsnęła nim bardziej niż wszystkie rany, które odniósł.

- Rozglądnij się wokół nie jesteś sam.

Wybrzmiał głos.

Spojrzał dookoła, zobaczył braci, którzy stali przy nim osłaniając go tarczami w równym szyku, w chwili upadku.

- Bitwa wciąż trwa.

Znów ten sam głos.

Teraz zobaczył jakby dokładniej, synów światłości walczących z synami ciemności.

- Jesteś synem światłości.

Po raz trzeci usłyszał ten sam głos.

Oddychał ciężko jego rany i trud bitwy dawały siwe znaki.

Wciąż przyklękając na jednym kolanie z trudem złapał miecz i tarcze.

Zagryzł wargi z bólu, w jego sercu mieszała się złość z dumą.

Złość ze względu tego, iż jest tylko prochem i pyłem.

Dumą tego, że dostał łaskę wiary.

Ojcze!

To wstyd przyznać, że powtórnie upadłem, to wstyd, że bez ciebie nie mam szans, by wygrać, to wstyd przyznać!

Z powodu mojej dumy, mojego honoru, mojej pychy.

Jestem wojownikiem!

Powoli zaczął się podnosić, gdyż w końcu zakrzyknął

Walka trwa!

Krzyk jego przeciął powietrze niczym strzała, jak huragan przeleciał po polu bitwy, wlewając w serca jego braci dumę i inspiracje, a w serca przeciwników strach.

Jestem synem światłości, jestem wojownikiem!

Wojowanie to mój fach, gdyż wstaje ponownie, ponieważ bitwa wciąż trwa.

autor

Krzysztof Toporek

Napisany: 2017-10-18 Dodano: 2019-04-02 17:20:41

Ten wiersz przeczytano 852 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie