WCIĄŻ SZUKAM SŁÓW...

Wciąż szukam słów, a znajduję tylko łzy...

Wciąż szukam słów, by moja dusza przemówiła
Tak czystych niczym śmiech dziecka radosny
Lecz jakaś straszna niemoc dar mowy spowiła
Gdzieś w szponach lodu przebudzenie wiosny

Gdy słońce już gasło wśród ciszy, wśród łez
Raz ostatni mogłam się spojrzeć na twarze
Nim ziemia przysypała – nadszedł już kres
Waszej jakże krótkiej wędrówki w dnia żarze…

Łzy matki zrosiły ostatnią swego syna drogę
Łzy matki zrosiły swej synowej welon jedyny
A ja pragnę cofnąć czas, pragnę i nie mogę…
I widzę tę nieukojoną rozpacz i ból matczyny

Jak żyć mam z tym bólem, z tym poczuciem winy
Że nie zdołałam wtedy zatrzymać u drzwi progu
Jak patrzeć na słońce, gdy dnia blask niemiły
Gdy już tylko zostaje oddać Wasze dusze Bogu

Serce się bije niczym gołąb w klatce uwięziony
I czeka aż usta wreszcie przemówią lub zbledną
I pragnie głos usłyszeć jakże bliski utęskniony
Powiedzieć Wam, że kocha a reszta jest zbędna

Czy to ręka Boga przerwała żywota złotą nić?
Czy ludzka zawiść lub złość temu jest winna?
Jak iść do przodu, znowu ufać, kochać, żyć?
Jeśli bez Was na zawsze już sama będę inna…

autor

emmanuel

Dodano: 2009-04-03 21:36:18

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie