Gdy kończy się wieczność skuta...

Gdy kończy się wieczność skuta mroczną ciszą
I feniksa skrzydeł trzepot z daleka mnie budzi,
Szmaragdowe trawy me ciało na fali kołyszą
I gdzieś w nicości przed sobą widzę twarze ludzi

Daleko czy tuż obok perły dziecięcego śmiechu?
Gdzieś daleko lub obok cichy szept kochanków…
Znów światło ujrzą narodziny kolejnego grzechu
Rozmyte zapachem róż, konwalii lub rumianku…

Byłam nad przepaścią, gdzie swój ślad rzeźbiły wichry
Na mojej bladej twarzy, wątłym ciele, hardej duszy…
Wśród gromów i błyskawic, co tak długo nie cichły
Spragniona ukojenia, czekałam, aż łzy wiatr osuszy…

Trwałam tak nim serce udręczone bólem zamarło
I na chwilę me oczy zasnuł welon z białej mgły…
Ależ tak, wciąż pamiętam, wspomnień nie zatarło
Tylko ktoś niewidzialny wciąż dalej gna me sny

Ja już nie płaczę, łez nie ma – zwyczajnie wyschły
Został ból, którego nie ukoi nawet matki dłoń czuła
I konieczność istnienia pomimo marzeń co prysły…
Co z takim trudem, wiarą i nadzieją ma wola snuła…

autor

emmanuel

Dodano: 2009-06-15 18:44:14

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie