Wiaderko

Pani Zielińska! Da pani, to pomogę na górę.
- Wie pan, kupiłam, bo to tylko dziesięć złotych.
- I co z tego?
- No mówię, że tylko dziesięć złotych a takie poręczne... można po ziemniaki, cokolwiek... pan zobaczy jaki pałąk mocny.
- No faktycznie mocny... a u męża jak... zdrowy?
- Zdrowy, tylko że na bezrobociu.
- Co zrobić... Do domu to już sobie sama pani... będę uciekał.
- A co sąsiad taki markotny?
- Pogoda taka.
- Że jesieni, nie lubi?
- Lubię... Jest słodka tylko... Wie pani... za każdym razem, gdy nadepnę na smutny dźwięk martwych liści, które zużyły swoje życie, ten słodki zapach jesieni znika.
- Że co... znika?
- No... zapach jesieni... ten słodki.
- To do widzenia.
- Do widzenia.

Dzisiaj patrząc przez okno, zauważyłem Zielińskiego, stał w bramie obok tego wiaderka. Pewnie Zielińska go po coś wysłała. Pomyślałem — smutne to życie, nic się nie dzieje, lecz nagle do sąsiada dołączyło kilku mężczyzn. Tańcząc, rozkładali ręce jak anioły skrzydła. Wygląda na to, że próbują się oderwać, stracić grunt... a sąsiad z nimi. Zanim opuścili bramę, krzyknąłem z okna: Panie Zieliński wiadro! A czort z wiadrem szanowny sąsiedzie — odpowiedział.

Kiedy zmieniają się pory roku, w chwilowej pustce mieszają się nieoczekiwane rzeczy.

autor

raskolnikowski

Napisany: 2023-10-20 Dodano: 2023-10-20 13:04:02

Ten wiersz przeczytano 684 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie