Wiara

A to taki prosty wiersz...

Skazany na miłość
błąkał się bez celu
nie zaglądał w ciemność
nie zerkał na jasność

obłoki (były) mu bratem
pioruny siostrą
dobroć stróżem

Do tego momentu wszystko jest jasne i skupiłabym się
tylko na kosmetyce: strofoidy, wstawienie jednego
słowa, :

dalej jest pod górkę, bo dlaczego „przednim” i
dlaczego „mącił”/

„mącić” można spokój, błogą ciszę… lęk można budzić,
wywoływać, podsycać, itp.
O co chodzi ze „strukturą istnienia”? Obawiam się, że
ona również nie funkcjonuje w związku z „mącić”.

I teraz końcówka.

uczucia (ludzi
do człowieka)
to kruche stworzenie
jedyne w swym rodzaju
które wierzy w cuda
a cuda to wiara.

„Uczucia” to ”kruche stworzenie” (?)
„Uczucie” wierzy w cuda, czy „uczucie” pozwala
człowiekowi uwierzyć w cuda?
Brak interpunkcji i podziału na strofoidy powoduje, że
tekst staje się niezrozumiały (dla mnie)

Zakręciłeś mi w głowie :)

Pozdrawiam. Miłego :)