Wieczna droga w dół

Przesyceni bezradnością chwili
Porzuceni na krawdędzi sensu
Odtracamy cudze ręce w kąt
Jak niesłuszny wyrok niepotrzebnych mąk
Rozbudziłem czarne myśli
Strumień żalu z mojej piersi
Ogarnęła mnie potworna trwoga
Jakbym nigdy w zyciu nie zaznał milości mego Boga
Zanurzony we łazach strachu
Zawieszony w pustce, w prózni
Wszystko wokół ma zakrytą twarz
Tylko dlaczego ja sam musze się bać?

Jak odnaleźć siłę w tak parszywy wszędzie czas?
Jak odnaleźć nowe szczęście wśród tysiąca innych spraw?
Jak odnaleźć w sobie miłość wśród miliona smutnuch barw?

Mówiłem że Twój uśmiech natchnąć może wielu poetów, a boleję teraz że natchnieniem mi Twój płacz...

autor

Doc

Napisany: 2008-08-09 Dodano: 2008-08-09 14:03:49

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie