Wielkamoc. Część III - U siebie

TytUł całego planowanego zbioru: Opowieści pawdziwe


Po krótkiej podróży - Wiktor – wysiadł na końcowym przystanku autobusu i – jak zawsze – przekroczył bramę główną Akademii. - Taksówką podjechałby raczej pod bramę boczną, gdzie nie wystawiali przepustek dla gości, a spod ktorej miał bliżej do domu. Taksówki - w zasadzie - nawet z mieszkańcem - na ten teren nie miały wjazdu. Okazał stałą przepustkę uprawniającą do wejścia i nie chował jej głęboko, bo po drodze był jeszcze drugi – wewnętrzny posterunek – przy jedynym od strony miasta wejściu – już prawie bezpośrednio na jego osiedle.
Fakt – faktem: przekroczył bramę – i poczuł się u siebe. Dopiero tutaj – wsród zieleni i śpiewem witających ptaków – dopiero tu odpoczywał i czuł się – naprawdę bezpieczny. Chodnikiem leśnym – szedł w kierunku swojego domu. Minął sportową strzelnicę, pobliski basen, wojskowe ąrchiwum, oficerski internat dla słuchaczy - bo tak nazywano studiujących podyplomowo oficerów. - To była - bo wciąż jeszcze nosiła tę nazwę - Akademia Sztabu Generalnego. Dla Wiktora - znaczyło to tyle samo co np. "Psia Wólka..." - tyle tylko, że była to - jego - od urodzenia - JEGO psia wólka. (- W dzieciństwie - ne wiedział zresztą, że to jest - i co to jest - ASG.) Spojrzał na bydynki klubu i akademickego kina, popatrzył na sportowe hale z towarzszącym im – drugim – krytym już basenem. - Drogi było w sam raz – aby wypalić papierosa.

Trasę tę – w drodze "na miasto" - pokonywał w życiu tysiące razy – i niezmiennie – podziwiał rosnące po drodze krzewy jaśminów – wypuszczających jak żadne inne – proste i sztywne pędy, z ktorych – w dzieciństwie z kolegami – robili bełty do kusz i strzały do łukow. Mijane zarośla bzów - dostrczały doskonale kształtne widełki służące im do wyrobu proc. - Strzelali zwykle czubkami zużytych pocisków do kbksu lub tetetki. Było tego w bród na wspomnianej już sportowej strzelnicy. Pierwszoligowy klub strzelecki - i w ogóle – wielosekcyjny klub sportowy WKS... - "Kadra" – on i jego koledzy - w dzieciństwie - traktowali jak swój. Wszysto zresztą - "na ich terenie" nazywanym oficjalnie Poligonem – traktowali jak swoje. Nie bez kozery – mowili wyłącznie "nasz stadion", - "nasze sklepy" , "nasza szkola", "nasze przedszkole", - lodowisko, kasyno,... - amfiteatr, kotłownia, wodociąg... - i -
korty, boiska rozmaite, okopy i "małpi gaj", we wczesnym dzieciństwie - "nasze czolgi", żołnierze, nasz szewc i nasza pralnia. Nawet prosta – ale porządna żołnierska stołówka – była traktowna jak swoje – bo zawsze z pobliskiej górki – zostawiając na zewnątrz sanki - można było – nie tracąc wiele czasu – zjeść porządny – żołnierski obiad. To "nasze" – ale tylko dla mieszkańcow posiadających stałe przepustki - a dla innych – odgrodzone betonowym parkanem – było przedmiotem niechęci okolicznych mieszkańcow Rembertowa. Po latach – gdy teren wojskowy ASG – został włączony po części pod cywilną administrację – Burmistrz Dzielnicy - rodowity "rembertus" – Pan "O" ponoć zwolnić miał z pracy w Urzędze wszystkie żony oficerów. - Podobno... - Bo - podobno - został mu uraz z dziecństwa, gdy - na basen – mogł wchodzić jedynie przez płot. - Syndrom jakiś... - Syndrom "nieszczęśliwego dzieciństwa" (- ale – to mówią jedynie złośliwi.) - I w sumie – to nie jest śmieszne.
Również po latach – dowiedziałem się, że teren nazywany był złosliwie chyba - "rezerwatem" a jego mieszkąńcy - nazywani byli - na pewno złośliwie " mieszkańcami bantustanu". - Wiktor - jako dorosły - osobiście – przyrównywał siebie i kolegów – do mieszkańcow specyficznego getta.

Od 1980 r . - od sierpnia – mijane po drodze drzwa – Wiktor - podziwiał także od ich strony użytkowej – pod względem tartacznej przydatności. - Dlaczego? - i to się wyjaśni, bo będzie przedmiotem oddzielnego opowiadania.

W drodze do domu – zatrzymał sie i oparł o żelazną barierkę oddzielającą chodnik od przed wojną wykopanego cieku mającego dawniej odwadniać teren jednostki - później - wykorzystywanego głównie do odprowadzania chlorowanej wody z basenów kąpielowych. Zapalił kolejnego papierosa - i - przyglądał się z lubością kilku - smukłym tartacznym brzozom. Widać było, ze rozgadał się i ma chęć wspominki snuć dalej - może nawet - poruszyć temat związany z pozyskiwaniem drewna - w pobliżu rozlokowanych w lesie wojsk radzieckich - gotowych na przyjęcie sojuszniczej inwazji, o stojących - jak się zdaje - w gotowości... - kilku polskich czołgach z lufami armat skierowanymi w stronę sojuszników, a nawet z pobytem w radzieckiej bazie - samego marszałka Kulikowa. Myślał sobie, ze wiele miałby smacznych opowieści – o znanych mu częsciowo późniejszych losach kolegów, o swoim – niezmiernie nie wykorzystanym losie, o ludziach – znanych z listow gończych lub – dobrze znanych w najwyższych gremiach parttii lub w wysokich kręgach biznesu. Uznał jednak, ze nie wszystko nadaje się do fabularyzacji i – postanowił ograniczyć się do dzieciństwa.

Cały wojskowy poligon jako teren wojskowych ćwiczeń – ciągnący się kilometrami – poczynająć od ich ogrodzonego terenu – nazywany był - dla odróżnienia od "ich Poligonu" – przezanczonego na miejsce zamieszkania – nazywany był po prostu "naszym lasem". Do "naszego lasu" – chodziło się na grzyby, na karaski, na przygodę. Tam były rozmaite jeziorka , bagna i wiele – wiele ciekawych miejsc – wysokie wydmy - jako miejsca do sanek i nart, kopalnie piasku, strzelnice sportowe do rzutków – z całym bogactwem amunicji, a być może – nawet jakieś obiekty ściśle wojskowe. W tymże ich lesie i - w ogóle na "ich terenie" – nagrywano wiele polskich i nie polskich – nie tylko wojennych filmów. Przed wojną – ponoć kręcili – i nawet dokładnie wie gdzie – szturm kosynierow z bitwy pod Racławicami. Tę starą historię – poznał wraz z kolegami - w czwartej chyba klasie - od spotkanego na jeziorkach mężczyzny – powołującego się na wojskowe korzenie i przedwojenne zamieszkiwanie na ich późniejsyzm terenie. Mężczyzna opowiadał im wiele barwnych historii – m. innymi o starannie ukrytej i zakonserwowanej broni w jednej z piwnic przedwojennego - znanego im budynku – i - jak uznali – starał się wyciągnąc informacje dotyczące terenu Akademii. Po przemyśleniu – Wiktor wie, ze zapewne korzystał po częsci – ze zdjęć kosmicznych lub starszych – amerykańskich zdjęć samolotowych, na których pewne obiekty musiały pozostawać zagadką. Stwierdzili, ze człowiek ten - z całą pewnością - nie mógł być przedwojennym mieszkańcem ich póżniejszych osiedli. - Zgodnie uznali, ze prawdopodobnie był szpiegiem ktoregoś z państw NATO.

Na ich ogrodzonym ternie – był też Urząd Pocztowy – nazywany – dla odrożnienia od osiedla "Poczta" - nazywany oczywiście "naszą pocztą". Jakoś nikt - nigdy nie pomylił tych dwóch odrębności, a jeżeli ktoś szedł - konkretnie - do ktoregoś z kolegów mieszkającym w budynku z Urzędem - mówił po prostu, ze idzie - załóżmy - "do osiemnastki". Tak się mówiło, że pracuje w "czwórce", w "sto dwujce" , czy mieszka w "osiemdziesiątym szóstym".

Wiktor - wygadał się, że na kolejowych koloniach wypoczynkowych dla dzieci – na ktore jeżdził z racji pracy jego ojca w charakterze maszynisty – na tych kolniach przważnie miał kłopoty ze strony wychowawcow, którzy wmawiali mu, że nie umie adresować listow. Wiktor – nie wiedział dlaczego, ale wiedział, ze ma napisać krótko:" Warszawa..." – i tu - stosowny dwucyfrowy numer, a następnie – np. "44/3". Listy – zawsze przychodziły, a przynosiła je jedyna listonoszka, starsza, niepozorna - nazywana przez wszystkich – od przedzkolaka po Komendanta – Panią Stasią. Na komendanta - mowiło się raczej po nazwisku.
"Na terenie" było wiele ulic, ale żadna z nich nie miała swojej nazwy, a o skomplikowanym systemie numeracji budynkow – Wiktor wiedział niewiele i nie chciał opowiadać.

Wątków z dzieciństwa mogłoby być bardzo dużo – od technik operacyjnych SB, przez techniki podsłuchowe wielkicj mocarstw, przyjazne kontakty z żołnierzami radzieckimi, tragiczne zabójstwa i samobójstwa, proste kradzieże ze sklepów... - ale – dosyć! - po co babrać się w nieczystościach. - Wiktor postanowił ograniczyć się do swoich i najbliższych kolegów – dziecięcych kontaktów np. z generałem Kuropieską, jabłek u ogrodnika, miłych klimatow czereśniowych alei, pamiętanych z lat pięćdziesiątych – Kronik Filmowych, przedszkolnych wspomnień. - Jednak – już innym razem.
Dzisiaj – choć to wydawać się może śmieszną zabawą "w PeeReLowską konspirację" – uważa, ze "ich poczta" to mogła być - szczególna poczta, a jej wszyscy pracownicy – łaczne z poczciwą panią Stasią – byli dobrze prześwietleni – nie tyle przez SB, co przez wojskawą Informację.

Wiktor – doszedł w końcu do swojego "bloku" posiadającego już normalny adres – i – prawie normalnych lokatorow. Zapukał do drzwi – i po chwili – witał się z Rodzicami. Zawsze – wydawało mu się, że wiecej jest w tym ceremonii, niż rzeczywistej serdeczności.


01.06.2019 r. CDN.



PS. - gdyby ktoś zechciał skomentować... - Nie piszcie o literowkach, za które przepraszam. Będę je poprawial jeszcze w toku wielokrotnego czytania, a po poprawieniu - dopisek ten - skasuję.
Pozdro:)

z uwagi na nową dla mne formę wypowiedzi (proza) prosze o liczne glosy, czy to się da czytać. --dzięki:)

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2018-06-01 Dodano: 2019-06-01 22:49:50

Ten wiersz przeczytano 703 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie