Wielkamoc. - Część III - U Siebie

proza. - część III - (kontynuacja)

Po krótkiej podróży... od Francuzkiej - i z Ronda Waszyngtona... (- być może - tramwajem) a - od Wiaracznej - autobusem... - Wiktor - zajechał na miejsce.
– Wysiadł zapewne na końcowym przystanku i – jak zawsze – przekroczył bramę główną Akademii. - Taksówką podjechałby raczej pod bramę boczną, gdzie nie wystawiali przepustek dla gości, a spod ktorej miał bliżej do domu. Taksówki - w zasadzie - nawet z mieszkańcem - na ten teren nie miały wjazdu. Okazał stałą przepustkę uprawniającą do wejścia i nie chował jej głęboko, bo po drodze był jeszcze drugi – wewnętrzny posterunek – przy jedynym i koniecznym od strony bramy wejściu – już prawie bezpośrednio na jego osiedle.

Fakt – faktem: przekroczył bramę –odetchnął... - i poczuł... - że - jest...

- U Siebie.



Dopiero tutaj
– wsród zieleni i ze śpiewem witających ptaków – dopiero tu odpoczywał i czuł się – naprawdę bezpieczny.
Chodnikiem leśnym – szedł w kierunku swojego domu. Minął sportową strzelnicę, pobliski basen, archiwum, oficerski internat dla słuchaczy - bo tak nazywano studiujących podyplomowo oficerów. - To była - bo wciąż jeszcze nosiła tę nazwę - Akademia Sztabu Generalnego.
Dla Wiktora - znaczyło to tyle samo co np. "Psia Wólka..." - tyle tylko, że była to - jego - od urodzenia - JEGO psia wólka. (- W dzieciństwie - nie wiedział zresztą, że to jest - i co to jest - ASG.) zreszta - dla niego - powiedzmy - przedszkolaka... - wojsko?... - no tak! - ale... - ASG? - jakie to miało znaczenie?
Spojrzał na bydynki klubu i akademickego kina, popatrzył na sportowe hale z towarzszącym im – drugim – krytym już basenem - wybudowanym - jakoś po połowie lat sześćdziesiatych.

- Drogi było w sam raz - w młodzieńczym tempie... – aby wypalić papierosa.

Trasę tę – w drodze "na miasto" - odczuwaną z czasem... - jako droga pod górkę (choćby do szkoły... - jakiejś dla przykladu - ekonomicznej czy do dowolnego mechanika lub optycznej) - pokonywał w życiu tysiące razy
– i niezmiennie
– podziwiał rosnące po drodze krzewy
jaśminów
– wypuszczających jak żadne inne – proste i sztywne pędy, z ktorych – w dzieciństwie z kolegami – robili bełty do kusz i strzały do łukow.
Mijane zarośla bzów - dostrczały doskonale kształtne widełki służące im do wyrobu proc.
Gumę - jako wentyl rowerowy - kupowali w przemysłowym... - w ktorym mozna bylo kupić takze - moocykl, atrament... podstawowe znaczki pocztowe, plyn "tree", pastę do zębów lub - pastę do butow , garnki - szczoteczkę - - albo rower lub - w razie potrzeby - 'jagodziankę'... - na kosciach - czyli - zgodnie z etykietą... - denaturat - w kolorze niebiskich... - czarnych jagód:):) - brusznicy. - Lepszą jednak do procy 'gumę modelarską' - po wyprawie do Warszawy - mozna bylo - niedrogo kupić w ktorejś ze składnic hacerskich.
(guma do zucia - pojawila się - w kiosku - jakos tak - okolo 67-8 roku.)
- terpentynę jednak nalezało kupić... - w aptece.

{ a receptur na paliwo napędowe do rakiet i technologii ich produkowania w celach własnych i jedynie - widowiskowych (ten - cholercia - snop ognia z dyszy) - puczczanych okazjonalnie - bez okazji - oraz receptur - do petard wybuchowych... - to chyba raczej podawal nie będę. - a fakt, ze wszystko to wtedy jeszcze bylo w legalnym i niekontrolowanym niemal obrocie handlowym.}

- jesli chodzi o standardowe proce - z "gumowym napedem'... - mowił, ze strzelali zwykle 'czubkami' pocisków z naboi do kbksu lub tetetki. - Bylo tego wbród... - za linią tarcz... - na sportowej strzelnicy,

- Proce klasyczne - nie przyjęły się - z uwagi na trudnosci w technice celowania - i - i niewielkie mozliwosci - bez ponoszenia kosztow - dysponowania pociskami w miarę nie bardzo niebezpiecznymi. - Pasowałyby - kubanskie pomarańcze lub 'grapefruity'... - obecne w WCH - od... - 65? r. tudziez - obecne na szerokim rynku - bardziej tradycyjne i krajowe... - jednak - nie gratisowe... - kartofle.
(- w połączeniu - chyba jednak - z istniejacym w nas jeszcze... - szacunkiem - nie tylko do chleba - ale - wogole - dla pożywienia. - w połączeniu z tym... - wtedy - jeszcze - po prostu - nie moglo się... - przyjąć).

Chociaz - ziemiaki... - byly (poza 'amerykanami' pod koniec czerwca... - w całym szerokim słowa zanaczeniu... - "tanie"... - to jednak - wymiernie - kosztowały...
- byloby - wymiennie... - 100 kg ziemniakow ( z przymusowych dostaw) - za paczkę... - krajowych papierosow - "Carmen". (carmen - 18 zł. - 1 kg. cytryn... - 30 zl. - wszelkie dostepne - tradycyjnie na swięta - w jednym rodzaju - pomarancze - 4o zl za 1 kg - owocow... - natury i ludzkiej pracy)
-
tak wiec - ziemniaki (karofle, buraki, kapusta...) -byly - tanie... - bo było tego w bród... - na chlopskich i pegieerowskich polach... - jak i - wspominych już... - drobnych ołowianych - pociskow... - na sportowej strzelnicy... - i był...
- topniejacy szacunek
dla czlowieka, poczucia wartosci - samoistnych i nieprzeliczalnych - takich jak podstawowa uczciwosc, rzetelność - i przyzwoitosc - oznaczajaca dawniej - ogromnie wiele, wspomnienie - ochotnikow... - stawiajacych domy - nazwanych - "budowniczymi PRL" - etosu - czlowieka uczciwego - przez wiarę i solidarnosc - i etosu jego pracy.

Pierwszoligowy klub strzelecki - i w ogóle – wielosekcyjny klub sportowy WKS... - "Kadra" – on i jego koledzy - w dzieciństwie - traktowali jak swój. Wszysto zresztą - "na ich terenie" nazywanym oficjalnie Poligonem – traktowali jak swoje. Nie bez kozery – mówili wyłącznie "nasz stadion" - w odróżnieniu od tego - na Strażackiej, - "nasz" i 'nasze' - sklepy, "nasza szkola", "nasze przedszkole", - lub 'stare przedszkole'... - ('na górce') (w ktorego jednym z baraków - mieszkał niegdyś...- jako wykładowca - przyszły Prezydent Francji... - wtedy jeszcze - pułkownik... - de Goulle'a), ktory jednak - w czasie swojej oficjalnej wizyty - prezydenckiej... terenu Akademii... - z okeślnych - chyba w poprzedajacym marcu (68 r.) z jakichś - chyba niespodziwanie zaistnialych powodów... - nie odwiadził. - i to... - takze - w jakiś sposob - bylo - nasze... - jak i... - przygotawana dla bardziej dorosłych - "gorka" sala restauracyjno-bankietowa... - pod sylwestra, uroczystosci weselne i codzeny obiad... - bo - wydawalo się... - poniekąd slusznie: ten swiat byl dla ludzi... - dla nas... - profesjonalne niemal - 'hokejowe' lodowisko, kasyno... i bufet, amfiteatr ( już - w samoistny sposob - samodzielnie - jako moze jedyny - prawdziwy amfiteatr w Warszawie?) - bez potrzeby indywidualizacji (jak i inny... - tzw. - 'amfiteatr'. - budynek niewiadomego przeznacznia wykonany z czerwonej cegły i z oknami... - zamurowanymi - czerwona cegłą), nasza kotłownia, wodociąg... - i -
korty, boiska rozmaite, okopy i "małpi gaj", we wczesnym dzieciństwie - "nasze czolgi", i wozy (pancerne) - dostawcy pachnacego chleba-żołnierze, nasz szewc i nasza pralnia.
- No i - piekarnia...
- nie wiem, gdzie - ale chyba też - byla nasza. ze nie wspomnę o calosci gospodarstwa - z zapamietanym wypasem krów, swiniarnia, zaplecze... - ze stajnami, strazakami... - etc. - za 'izbą chorych".
Nawet prosta – ale porządna żołnierska stołówka – była traktowna jak swoje – bo zawsze z pobliskiej górki – zostawiając na zewnątrz sanki - wbrew połajankom rodziców - można było – nie tracąc wiele czasu – zjeść porządny – żołnierski obiad... - bo - jesli nie drugie danie... - to chociaz - zupę.

To było - "nasze"... (po prostu... - dostepne) na codzień - dostepne...
– ale tylko dla mieszkańcow posiadających stałe przepustki
- a dla innych – odgrodzone betonowym parkanem – stając się - przedmiotem niechęci okolicznych mieszkańcow Rembertowa.

- Po latach – gdy teren wojskowy ASG – został włączony po części pod cywilną administrację – Burmistrz Dzielnicy - rodowity "rembertus" – Pan "O"
ponoć zwolnić miał z pracy w Urzędze...- wszystkie żony oficerów. - Podobno... - Bo - (podobno) - został mu 'uraz z dziecństwa', gdy - na basen – mógł wchodzić jedynie przez płot. (co zresztą - nie bylo w pełni zgodne z prawdą - bo mozliwe bylo wejscie takze inaczej... - choc - być moze... - być moze - wejść mogł -'nie kazdy' lub 'nie zawsze'.).

- Syndrom jakiś... (odezwał się...) - ponoć.

- Syndrom "nieszczęśliwego dzieciństwa" (- ale – to mówią jedynie złośliwi.)

- I w sumie – to nie jest śmieszne.

Również po latach – dowiedziałem się, że teren nazywany był złosliwie chyba - "rezerwatem" a jego mieszkąńcy - nazywani byli - na pewno złośliwie "mieszkańcami bantustanu". - Wiktor - jako dorosły - osobiście – przyrównywał siebie i kolegów – do mieszkańcow specyficznego getto.

Od 1980 r . - od sierpnia – mijane po drodze drzwa – Wiktor - podziwiał także od ich strony użytkowej – pod względem tartacznej i - np. stolarskiej ich przydatności. - Dlaczego? - i to się może wyjaśni, jezeli będzie przedmiotem oddzielnego opowiadania.

W drodze do domu – zatrzymał sie i oparł o żelazną barierkę oddzielającą chodnik od wykopanego przed wojną cieku mającego dawniej odwadniać teren jednostki - później - wykorzystywanego głównie do odprowadzania chlorowanej wody z basenów kąpielowych. Zapalił kolejnego papierosa - i - przyglądał się z lubością kilku - smukłym... - już -'tartacznym' i... - jeszcze(!) 'tartacznym' brzozom. Widać było, ze rozgadał się i ma chęć wspominki snuć dalej - może nawet - poruszyć temat związany z pozyskiwaniem drewna - w pobliżu rozlokowanych w lesie wojsk radzieckich - gotowych na przyjęcie sojuszniczej inwazji, o stojących - jak się zdaje - w gotowości... - kilku polskich czołgach z lufami armat skierowanymi w stronę sojuszników, a nawet może... - z pobytem w radzieckiej bazie - samego marszałka Kulikowa.
Myślał sobie, ze wiele miałby smacznych opowieści – o znanych mu częsciowo późniejszych losach kolegów, o swoim – niezmiernie nie wykorzystanym losie, o ludziach – znanych z listow gończych lub – dobrze znanych w najwyższych gremiach parttii lub w wysokich kręgach biznesu.
Uznał jednak, ze nie wszystko nadaje się do fabularyzacji i – postanowił ograniczyć się do dzieciństwa.

Cały wojskowy poligon jako teren wojskowych ćwiczeń – ciągnący się kilometrami – poczynająć od ich ogrodzonego terenu – nazywany był - dla odróżnienia od "ich Poligonu" – przezanczonego na miejsce zamieszkania – nazywany był po prostu " lasem" - i w razie watpliwosci - wyjasniajaco... - 'naszym' lasem - czyli tym... - od tej czy tamtej bramy - via... - i przez (libo "czieriez") az do - az do niewiadomo dokąd.
Do "naszego lasu" – chodziło się na grzyby, na karaski, na przygodę.
Tam były rozmaite jeziorka , bagna i wiele – wiele ciekawych miejsc – wysokie wydmy - jako miejsca do sanek i nart, kopalnie piasku, strzelnice sportowe do rzutków – z całym bogactwem amunicji, a być może – nawet jakieś obiekty ściśle wojskowe.
W tymże ich lesie i - w ogóle na "ich terenie" – nagrywano wiele polskich i niepolskich – i nie tylko wojennych filmów.
Przed wojną – ponoć kręcili – i nawet dokładnie wie gdzie – szturm kosynierow z bitwy pod Racławicami. Tę starą historię – o fragmentach nieznanego im filmu - poznał wraz z kolegami - w czwartej chyba klasie - od spotkanego na jeziorkach mężczyzny – powołującego się na wojskowe korzenie i przedwojenne zamieszkiwanie na ich późniejsyzm terenie. Mężczyzna opowiadał im wiele barwnych historii – m. innymi o starannie ukrytej i zakonserwowanej broni w jednej z piwnic przedwojennego - znanego im budynku – i - jak uznali – starał się wyciągnąc informacje dotyczące terenu Akademii. Po przemyśleniu – Wiktor wie, ze zapewne korzystał po częsci – ze zdjęć kosmicznych lub starszych – amerykańskich zdjęć samolotowych, na których pewne obiekty musiały pozostawać zagadką. Stwierdzili, ze człowiek ten - z całą pewnością - 'nie mógł być przedwojennym mieszkańcem' ich póżniejszych osiedli. - Zgodnie uznali, ze prawdopodobnie był szpiegiem ktoregoś z państw NATO.

Na ich ogrodzonym ternie – był też Urząd Pocztowy – nazywany – dla odrożnienia od osiedla "Poczta" - nazywany oczywiście "naszą pocztą". Jakoś nikt - nigdy nie pomylił tych dwóch odrębności, a jeżeli ktoś szedł - konkretnie - do ktoregoś z kolegów mieszkającym w budynku z Urzędem lub któregoś innego - mówił po prostu, ze idzie - załóżmy - "do osiemnastki". Tak się mówiło, że pracuje w "czwórce", w "sto dwujce" , czy mieszka w "osiemdziesiątym szóstym". a - jak juz- naprawde - niewiezialo się - gdzie - to się takiemu 9takeij - tlumaczylo... - tak, gdzie - krystek. tam gdzię wieska - tylko - pietro nizej, albo - że dwa pierwsze okna - w lewo od klatki schodowej.
- jeszcze wtedy - gdy we drzwi - wetknieta była karta - wiadomo bylo, ze to awaryjna wiadospmość dla dzieciaka lub któregoś innego - z domownikow, że... - "klucz jest pod wycieraczką".

:):):)

Wiktor - wygadał się, że na kolejowych koloniach wypoczynkowych dla dzieci – na ktore jeżdził z racji pracy jego ojca w charakterze maszynisty – na tych kolniach przważnie miał kłopoty ze strony wychowawcow, którzy wmawiali mu, że nie umie adresować listow.
Wiktor – nie wiedział dlaczego, ale wiedział, ze ma napisać krótko:" Warszawa..." – i tu - stosowny dwucyfrowy numer, a następnie – np. "44/3". Listy – zawsze przychodziły, a przynosiła je jedyna listonoszka, starsza, niepozorna - nazywana przez wszystkich – od przedzkolaka po Komendanta – Panią Stasią. Na komendanta - lub o Komendancie - mowiło się raczej po nazwisku.

"Na terenie" było wiele ulic, ale żadna z nich nie miała swojej nazwy, a o skomplikowanym systemie numeracji budynkow – Wiktor wiedział niewiele, ale - oczywistością było, że chcąc trafić... -nalezało - dobrze wiedzieć - gdzie i co - i jak? - albo... - mieć dobrego przewodnika.

Wątków z dzieciństwa mogłoby być bardzo dużo – od technik operacyjnych SB, przez techniki podsłuchowe wielkicj mocarstw, przyjazne kontakty z żołnierzami radzieckimi, tragiczne zabójstwa i samobójstwa, proste kradzieże ze sklepów... - ale – dosyć! - po co babrać się w nieczystościach. - Wiktor postanowił ograniczyć się do swoich i najbliższych kolegów – i ciekawych- nieobojętnych im - dziecięcych kontaktów np. z generałem Kuropieską, kontaktow z szeegowymi żołnierzami, - nieobojenych im - jabłek u ogrodnika, miłych klimatow czereśniowych alei, pamiętanych z lat pięćdziesiątych – Kronik Filmowych, przedszkolnych wspomnień. - Jednak – już innym razem.
Dzisiaj – choć to wydawać się może śmieszną zabawą "w PeeReLowską konspirację" – uważa, ze "ich poczta" to mogła być - szczególna poczta, a jej wszyscy pracownicy – łaczne z poczciwą panią Stasią – byli dobrze prześwietleni – nie tyle przez SB, co przez wojskawą Informację.

Wiktor – doszedł w końcu do swojego "bloku" posiadającego już normalny adres – i – jak mu się wydawało... - już - prawie normalnych lokatorów. Zapukał do drzwi – i po chwili – witał się z Rodzicami. Zawsze – wydawało mu się, że wiecej jest w tym ceremonii, niż rzeczywistej serdeczności.


01.06.2019 r. CDN.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2022-04-09 Dodano: 2022-04-16 06:41:15

Ten wiersz przeczytano 949 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie