Wielki Czwartek

Panie, Tyś był chmurą cierpiącą
Otoczyłeś nas miłością gorącą
Kochałeś, uzdrawiałeś
Pocieszałeś i się do nas uśmiechałeś
A myśmy i tak kamienie skalne w górę rzucili
Tak celnie, żeśmy ani razu nie trafili
I łzy popłynęły
I już szybę i ziemię ogarnęły
Tylko my suche stworzenia
Tak późno zdolni do modlenia
Chmura w błękitny obłok przemieniona
Od tej pory nasza dusza z żalu kona
Lecz czy prawdziwie w Tobie?
Czy aby nie tylko w biedzie i w chorobie?
Ta szyba płacze znów kolejny dzień
Dlaczego ona mądrzejsza? Dlaczego tylko ona widzi pod drzewem Twój cień...

autor

chaber

Napisany: 2004-04-08 Dodano: 2007-04-05 19:32:34

Ten wiersz przeczytano 4583 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie