Wielki świat

Kostropata kwoka z dziobem ostrym jak szpada i piórami miękkimi jak skrzydła anioła, rzekła do swych puszystych kurczątek:
- Dziś po raz pierwszy w życiu wyjdziecie z kurnika na wielki świat podwórka. Słuchajcie mnie uważnie i róbcie, co zagdaczę, a żadna krzywda wam się nie stanie.
- Dobrze, mamo! - ochoczo zakwiliły maleńkie kuleczki z dzióbkami jak muszelki i różowymi nóżkami.
- Będziecie dziś jeść pokarm od Matki Natury, a nie z rąk człowieka - zaczęła wykład kwoka.
- Co to? - wykrzyknęło pstro ubarwione, najciekawsze pisklę. - Aaa... to tylko kamyk. Ale zobacz mamo, jak on pięknie odbija słońce! zachwyciło się Najmniejsze Kurczątko.
- Nie marnuj czasu. Dziś pora na naukę - skarciła je matka. Dla nas, kur, ważniejsze jest to, co można znaleźć pod kamieniem.
- Ale tam jest tylko błoto! - zaprotestowała najmniejsza pociecha. Kurczątko miało ledwo widoczne, małe, brązowe plamki, pewnie z urody będzie kiedyś podobne do matki.
Nie namyślając się wiele, średni, żółtozłoty kurczaczek zaczął drapać ziemię pazurkami, tak jak to uczyniła matka.
- Wszystkie róbcie to, co ja! - nakazała kwoka. Jej dzieci z coraz większym zapałem rozgrzebywały ziemię. Najbardziej ciekawe tego, co się miało wydarzyć, było Najmniejsze Kurczątko. Wtedy Kostropata Kwoka wygrzebała z ziemi kilka dżdżownic.
- Co ty robisz, mamo! - zaprotestowało Najmniejsze Kurczątko, widząc jak kwoka wybiera co mniejsze robaki, żeby zmieściły się w maleńkich dzióbkach.
- To jest smaczne - oświadczył Zadziorek i idąc za przykładem matki, zaczął połykać posiłek.
- Tak, dla nas, kur, soczyste dżdżownice to prawdziwy przysmak - odrzekła kwoka.
- Ale ja nie chcę jeść tych stworzonek! - tupnęło nóżką Najmniejsze Kurczątko. - Niech wracają do norek, do mamy.
- One nie mają mamy. Dlatego są tak głupie, że jedzą ziemię.
- Widocznie to im wystarcza do życia - sprzeciwiło się znowu Najmniejsze Kurczątko. - Ja ich w żadnym razie nie wezmę do ust. - upierał się nadal malec.
- Jedz, co dają, to urośniesz duży i silny. A poza tym, ty masz dziób, a nie usta - zaśmiał się Czubatek, kurczaczek ze sterczącym piórkiem, przyszły kogucik.
- Oj, tak się tylko mówi. Przecież mieszkaliśmy w ludzkiej izbie po wykluciu się z jajek, więc możemy mówić ludzkim językiem. Najważniejsze, że mnie rozumiecie - rezolutnie odpowiedziało Najmniejsze Kurczątko.
- Te robaczki wyjątkowo mi smakują - stwierdził Żółty Kurczaczek.
- No to ja idę poszukać takich ziarenek, jak te, które dostawaliśmy w kurniku - postanowił uparciuch, czyli Najmniejsze kurczątko. - Przecież zanim człowiek przyniósł pszenicę i pokrzywy do domu, roślinki musiały gdzieś wyrosnąć - ciagnął swoje wywody.
I poszedł za płotek, oddalając się od rodziny.
A teraz dokończ tę historyjkę, bo ja idę zjeść śniadanko.

autor

szadunka

Napisany: 2023-09-17 Dodano: 2023-09-17 07:11:34

Ten wiersz przeczytano 1379 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Dla dzieci Okazje Rozpoczęcie roku szkolnego

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie