Wiersz 1.

W wyłuzdanym świecie ludzkich potrzeb.
W roli głównej czarny człowiek-biały pogrzeb.
Uciekinier zatrzymuje się na rozdrożu dróg,
Nie wie, którą wybrać, nie ma pojęcia znów.
Nabyte doświadczenia, które życie przetwarza i zmienia,
Zwykły, biały człowiek nie ma nic do powiedzenia.
Choćby klnął Boga, unosił się dumą swą
Nic mu to nie da, to jak z Syzyfową pracą.
Moneta podrzucona w przestrzeń spadnie,
Nie ukaże orła, ani reszki póki nie będzie na dnie
Rzeki, głębokiej z niezliczonymi dolinami
ulic łączących mózgowe półkule.
Nie ma jak proso, jesienne, a nawet zimowe.
Dojrzałe jak rolnik-tak, to ono- ci opowie.
Wtrącone epitety nie zmażą wielkiej hańby.
My to tylko ludzie, nie naprawimy swej karmy.
W życia fabryce ludzie robią ponadgodziny,
Produkują większość złości i naftaliny
Zanieczyszczają miasta niszczą mosty i rzeki.
Ale poczucie winy u nich to stan daleki.
Ludzkość to dobra rasa ze złymi nawykami,
Bóg chciał to naprawić z zakasanymi rękawami.
Zesłał syna swego , po to żeby o nas walczył,
Po to żeby nowe życie dla nas wywalczył.
I co mi z tego przyszło?! Chodzenie do kościoła?
Czy siedem sakramentów od życia aż do śmierci.
Ja wolę być za wolnym, nie mieć ograniczeń,
Nie słuchać bezsensownych bez pokrycia boskich życzeń.

autor

VincentSkrrytle

Dodano: 2012-12-01 14:32:57

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie