***

Dedykowane panu K., który wskazał mi drogę...

To smutne,
że nie potrafię
wyciągnąć ręki,
przed siebie
w mocnym postanowieniu.
Bez lęku.
To smutne,
że nie dążę
do perfekcji,
w lekkiej euforii
ku szczęściu.
Bez wyrzutów.
To smutne,
że nie dopuszczam
do siebie myśli,
tych trochę bardziej dobrych
na pokuszenie wzajemności.
Bez zwątpienia.
To smutne,
tak...
Lecz tak bardzo Moje.

autor

Strange Little Girl

Dodano: 2006-11-18 00:44:50

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie